De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 145 / 217
Hoofdstuk 5. Van 10 mei 1940 tot 28 mei
Alarm
Op middernacht van 9 naar 10 mei klonk de telefoon luid en bijna tegelijk in het Kasteel
Trioteignes en in de Orangerie. In het kasteel zaten Grootvader Charles en Oom Léon-
Alexandre nog de laatste Cognac van de dag te drinken. Ze waren beiden late werkers, en
konden hun gewoonte om laat te gaan slapen niet van zich afschudden. Grootvader Charles
nam de hoorn van de haak en luisterde. De Eskadronsbevelhebber van Bastien meldde het
oorlogsalarm en hij vroeg dat Bastien zo snel mogelijk zijn eenheid te Evere zou vervoegen.
Grootvader legde de hoorn heel zacht neer, maar het apparaat rinkelde opnieuw met een
oproep vanuit Nivelles voor Georges de Trahty. In de Orangerie kwamen gelijkaardige
berichten vanuit Evere voor Max Vinck en Jan Sinnagel, en vanuit Bierset voor Thomas
Drandin en Richard Bousanges. Tegen dan was iedereen al weer wakker in het kasteel, druk
in de weer, en de vrouwen liepen door elkaar heen zoals kippen zonder hoofd, gekleed in
pyjama’s en lange nachtjaponnen. We veronderstelden dat dit alarm echt de oorlog in het
westen aankondigde.
Minder dan een half uur later reed een auto het domein uit met Richard en Thomas voor
Bierset, met Georges voor Nivelles en één met Bastien, Max en Jan voor Evere. De
jongemannen hadden een laatste, korte omhelzing voor iedereen, en ze spoedden zich in de
nacht naar hun vliegvelden. De laatsten zouden hun vliegbasissen binnen het uur bereiken.
Wanneer de laatste auto uit Trioteignes reed, besloten wij allen die in het domein achterbleven
naar de kapel te gaan en een half uur aan Christus en Maria te bidden om onze vrienden en
familieleden veilig terug thuis te brengen. Daarna keerden we terug naar ons bed. Het Kasteel
Trioteignes vond zich eenzaam en droevig en angstig zonder de Blauwe Bloemen.
In de hierna volgende paragrafen heb ik geprobeerd te verhalen wat er met onze piloten
voorviel. Het was helemaal niet gemakkelijk om te weten te komen wat ze gezien en ervaren
hadden, want ze weigerden eerst wat dan ook van hun wederwaardigheden los te laten in
woorden. Hun herinneringen en frustraties bleven nog te fris in hun hoofd, de oorlog was niet
geweest zoals ze zich ingebeeld hadden, de vernedering van de korte strijd hing nog te scherp
in hun geest, en ze rouwden nog over hun gesneuvelde vrienden.
Virginie en ik moesten lange uren met hem praten, maar in vele sessies, soms slechts in
gesprekken die per keer niet meer dan enkele minuten konden duren, want weinigen wilden
langdurig spreken over wat ze meegemaakt hadden. We drongen echter aan, en zij begonnen
opnieuw. Ze bleven ook niet zeer coherent in hun verhalen, want op de ene dag konden ze
praten over wat er gebeurd was op 20 mei, om een paar dagen later terug te komen naar 11
mei. We lieten hen praten waarover ze wilden, over wat in hun hoofd opwelde, we luisterden
geduldig naar hen en we haalden hen terug naar de ogenblikken waarvan we niet helemaal
begrepen wat er juist was voorgevallen. Het daagde allengs in ons dat de piloten zich eigenlijk
niets te verwijten hadden. Ze hadden allen gedaan wat ze moesten en konden.
Soms, laat in de nacht, zat ik dan in mijn kamer, nam nota’s en bracht de brokken informatie
samen tot een min of meer sluitend geheel. Ik ontwikkelde een systeem om paragrafen in te
lassen tot een correct tijdsgebonden geheel, en schreef later alles opnieuw over. Mijn relaas
maakt thans deel uit van de archieven van Trioteignes.
De verhalen werden in brokken verteld door mannen die geleden hadden, niet steeds in hun
lichaam, maar heel zeker in hun geest. We hoorden dikwijls slechts halve zinnen, en soms
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012