04.05.2013 Views

De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

SHOW MORE
SHOW LESS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.

<strong>De</strong> <strong>Blauwe</strong> <strong>Bloemen</strong> Blz.: 98 / 217<br />

Grootvader Charles, Léon-Alexandre en onze vader Jean-André, Virginie en ik, keken<br />

zenuwachtig toe hoe de mannen in het kasteel hun plunje op pakten en na enige minuten tijd<br />

al wegreden. Er werd heel weinig tijd genomen om afscheid te nemen en geluk te wensen,<br />

geen lange omhelzing of kus troostte de mannen vóór ze uit het domein wegreden. We zagen<br />

Max Vinck en Jef Asten niet aan de poort, maar we vermoedden dat die al naar de hangar<br />

liepen om de vliegtuigen daar in <strong>be</strong>reidheid te brengen voor een overhaaste vlucht. In het<br />

kasteel geloofden we toen allen dat het Duits Leger België binnengevallen was. We<br />

verwachtten elk ogenblik Duitse vliegtuigen boven Trioteignes te horen. Arlette trok wenend<br />

een valies van boven haar kast.<br />

Toen de auto’s uit het domein verdwenen, bleven we allen zeer stil. Overgrootmoeder Claire<br />

en Grootmoeder Anne weenden zacht toen hun blauwe <strong>Bloemen</strong> het kasteel uit renden. We<br />

zagen de tranen allengs meer uit hun gezwollen ogen rollen. Rosine, Violaine en Arlette<br />

stonden in een groep samen en Irene wachtte verlegen een <strong>be</strong>etje verder af, tot Arlette haar<br />

ook in de groep trok, en de vier vrouwen omhelsden elkaar dan om troost te zoeken, allen met<br />

hete tranen in de ogen. Grootvader Charles en Oom Léon-Alexandre persten de tanden op<br />

elkaar, trokken iedereen terug het woonhuis in, maar hun gemoed bleef even droevig en ze<br />

zegden weinig. Amandine nam het <strong>be</strong>vel. Ze riep de meiden toe een licht avondmaal klaar te<br />

maken.<br />

Virginie en ik liepen terug naar het kasteel, naar de radio in de bibliotheek voor meer nieuws,<br />

maar we hoorden niets spectaculairs, <strong>be</strong>halve de herhaling van de algehele mobilisatie en het<br />

alarm aan alle troepen. We hoorden geen waarschuwingen of afkondigingen van Duitse<br />

aanvallen, en ook niet de melding dat Engelse of Franse troepen Belgisch gebied waren<br />

binnen getrokken. Er hadden nog geen Duitse bombardementen plaats gevonden. Geen Duitse<br />

regimenten van de infanterie, de artillerie of gemotoriseerde divisies hadden de Belgische<br />

grens overgestoken. Wat was er exact aan het ge<strong>be</strong>uren?<br />

We konden ons in<strong>be</strong>elden hoe de piloten in de late avond zouden aankomen in hun eskadrons.<br />

Ze zouden binnenrijden in de vliegvelden in een chaos van schreeuwende en door elkaar<br />

lopende piloten en techniekers. Andere soldaten zouden al de afweergeschutten <strong>be</strong>mannen. <strong>De</strong><br />

vliegtoestellen moesten uit hun hangars gehaald worden en langs de terreinen geplaatst om de<br />

lucht in te stijgen bij het minste <strong>be</strong>vel. <strong>De</strong> meest nodige toe<strong>be</strong>horen, werktuigen,<br />

machinegeweren, kogels, reserve-onderdelen, het eten, de <strong>be</strong>nzine, de zakken van de mannen,<br />

de kaarten en documenten, zouden op vrachtwagens geladen worden. Daarna moest iedereen<br />

wachten op de <strong>be</strong>velen, waarschijnlijk om zich naar de verborgen campagnevliegvelden te<br />

<strong>be</strong>geven. We <strong>be</strong>eldden ons het brullen van de motoren in wanneer de eerste vliegtuigen in<br />

allerijl over de grasvelden zouden rijden, het ene direct na het andere, om in haast en halve<br />

paniek op te stijgen, om te vluchten voor de vernietigende bombardementen, of om de vijand<br />

op te zoeken. België lag in oorlog!<br />

Richard Bousanges<br />

Richard Bousanges en Thomas Drandin reden ondertussen zwijgend verder. Thomas zat aan<br />

het stuur. Geen van <strong>be</strong>iden was in een humeur om veel te praten. Ze hadden al vele malen<br />

langs deze prachtige weg in de Maasvallei gereden. Thomas had met gesloten ogen deze weg<br />

kunnen volgen!<br />

<strong>De</strong> ogen van Richard bleven ook werkelijk half gesloten. Hij wist dat hij deze nacht weinig<br />

slaap zou vinden, dus rustte hij nu wanneer hij nog kon. Hij sluimerde naast Thomas. Hij<br />

Copyright: René Jean-Paul <strong>De</strong>wil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!