De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 49 / 217
‘Ik heb heel wat in het dorp gewandeld. Ik slenterde naar elke boerderij en keek uit. Ik
bemerkte nergens iets speciaals. De boerderijen zijn boerderijen, zo zien ze er uit en dat zijn
ze ook. Ik bemerkte slechts heel normale bedoeningen in de boerderijen, in al de boerderijen,
en geen andere gebouwen in de rest van het dorp zijn groot genoeg om iets groters dan een
tractor in te verbergen.’
‘Ik hoorde heel zeker het geluid van motoren een paar dagen geleden, maar dat geluid bleef
zwak en ik kon niet bepalen vanuit welke richting het vandaan kwam, hoewel het misschien
van de voorkant van het kasteel kon komen, van het zuiden. Ik zag ook een vliegtuig boven
het woud draaien. Het leek me ongewoon, ik kende het profiel niet, en het landde ergens
nabij.’
‘Ik hoorde ook een vliegtuig en ik zag er één boven het dorp vliegen, maar het verdween naar
het zuidwesten. Ik ken echter weinig van vliegtoestellen. Het kan een gewoon, regelmatig
Belgisch burgerlijk vliegtuig geweest zijn, ik weet het niet.’
Irene stelde voor, ‘probeer jij de zuidkant van het domein te onderzoeken. Ik zal proberen het
bos in te dringen in de zuidwestelijke richting. Ik zag afdrukken van voetstappen langs het
versperde pad lopen, de randen van de holle weg op, en die liepen recht het bos in. Ik zal wat
door vuile struiken moeten klimmen.’
Baron Andreas bleef dit een tijdje overdenken.
Daarna zei hij, ‘ik kan nog slechts een dag of twee hier blijven. De spanning tegen me stijgt,
en ik moet eigenlijk ook terug naar de Ambassade. We bereiden de evacuatie van ons gebouw
voor en zenden het meeste van ons personeel terug naar Duitsland, op een paar
vertrouwenswaardige mannen na. Ik begon te houden van België! Ik hoop dat de neutraliteit
van dit land kan bewaard blijven, maar ik meen dat Jef Asten het bij het rechte eind had in
zijn verwachting dat België onder de voet zou gelopen worden door onze troepen zoals in
1914. Ons officieel standpunt is dat zoiets niet zal gebeuren, maar ons een weg stoten terzijde
van de Maginot Lijn om tot in Parijs te geraken is een plausibele, degelijke militaire tactiek.
Als dat Duitse levens kan doen redden, waarom dan niet? Het grootste deel van de publieke
opinie in België en Nederland is toch niet met ons.’
‘Ik heb geleerd je te kennen als een vredelievend man, Andreas, maar deze tijden zijn hard.
De oorlog stopte niet in 1918, hij ging gewoon door. We moeten ons houden aan onze
bevelen. Als we dat niet doen, dan sterven we, en onze families ook. Ik haat het er aan te
denken wat er met deze vriendelijke mensen hier, die ons zo warm ontvingen, zou kunnen
gebeuren, maar we moeten verder uitkijken naar wat we kwamen zoeken.’
‘Als ze ons niet weerstaan zal hun geen kwaad geschieden,’ verzekerde Andreas. ‘Zoek jij
verder, maar ik moet terugkeren naar de Ambassade. Het zal me al voldoende inspanning
vergen om de agenten af te weren en hen tot geduld te manen. We moeten opletten voor die
man die Jef Asten heet, en ik zou denken ook voor Max Vinck. Die ook lijkt me een kleine,
heethoofdige duivel. De man die Sinnagel heet is een Jood, voorzeker, maar ik ontdekte in
hem geen speciale animositeit of wrok tegen ons. Misschien verbergt hij slechts zijn
vijandigheid. De waarheid is dat dit vredelievend kasteel weinig mannen bevat die
voorstanders zijn van onze zaak. Wallonië is geen vruchtbare grond voor onze ideeën.’
Irene bleef even zwijgzaam, dacht na, en daarna zei ze, ‘de Luitenants zijn allen mannen die
we moeten wantrouwen en vrezen. Zelfs als ze niets afweten van wat er hier omgaat, dan zijn
ze allen toch ook tegenstanders en Belgische patriotten, en eerder voorstanders van de zaak
van de Geallieerde naties dan van Duitsland. Dat feit wordt onderschat in ons land. Ik kan de
Belgen begrijpen als ze ons eventueel zouden willen stoppen. Ze zijn moedige mannen, goede
soldaten, evenzeer geobsedeerd door de vliegkunst als onze eigen piloten, en ze hebben dat
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012