De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 146 / 217
braken de gesprekken af omdat de emoties hen te sterk werden. We vonden ons eigenlijk zeer
na aan hen. We bleven zeer onder de indruk van het incident in de hangar en wij ook leden in
onze geest van de gruwel van de dode Duitse agenten. Door de piloten te aanhoren en onze
gevoelens in hen te horen weerspiegelen, leerden wij ook hoe elke mens lijdt wanneer hij
traumatische gebeurtenissen meemaakt en voldoende gevoelig is voor pijn en leed, hoe hij de
herinneringen van die voorvallen kan verwerken en nadien verder kan leven met
herinneringen maar zonder nijpende, eeuwigdurende pijn. Dat troostte ons een beetje en hielp
ons onze eigen angsten en nachtmerries te begrijpen en er mee in het reine te geraken.
De piloten voelden dat we begrepen wat ze meenden, en ze zeiden ons dat ook. Het is vreemd
hoe de piloten enerzijds en Virginie en ik anderzijds nog meer naar elkaar toe groeiden in
geest. Misschien was dat omdat de jonge mannen net zoals wij in kwellingen gejaagd werden
waar ze niet op voorbereid waren. Ze waren de mooie, fiere Blauwe Bloemen geweest van
een leger dat verondersteld werd slechts te moeten bestaan, en niet veel meer. De oorlog was
tot ze er in geworpen werden eerder een abstract concept dat ver in de toekomst lag en waar
niemand werkelijk aan wou denken. Hoe kon ook enig menselijk wezen zich voorbereid
voelen op de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog waarvan we slechts veel jaren
nadien de volle gruwel van konden overzien? Wie had zich die oorlog kunnen indenken op de
manier waarop hij gestreden werd?
Een ander kenmerk dat we ontdekten was dat de piloten van Trioteignes, de Blauwe Bloemen,
zonder uitzondering mensen waren die een hoge dosis empathie opbrachten voor het lijden
van hun medemensen. Die uitspraak mag triviaal lijken, maar ik vond het merkwaardig in een
periode waarin zoveel mannen elkaar zonder de minste aarzeling konden uitmoorden.
De Fairey-Battle bommenwerpers
Bastien, Jan Sinnagel en Max Vinck reden in de nacht door de verlaten wegen en straten naar
het belangrijkste Belgisch vliegveld van Evere. Bastien leed nog steeds enige pijn in zijn
schouder van het schot, van de wonde die hij enkele maanden geleden had opgelopen, maar
de dokter van het dorp had hem goed verzorgd. Besmetting was niet ingetreden, en de wonde
genas snel zodat hij einde maart eigenlijk al naar zijn regiment was teruggekeerd, zonder
echter al te vliegen.
Zijn eskadron was het 5/III/3 Aé, het vijfde eskadron van de derde groep van het derde
regiment. Dat eskadron werd de ‘Egyptische Vleugels’ genoemd en het droeg een dergelijk
kenteken op haar toestellen. Het eskadron gebruikte acht Fairey-Battle vliegtuigen, maar de
bevelhebber van de groep had telefonisch gemeld dat vijf meer Battles er aan zouden
toegevoegd worden, en ook vijf piloten van negende eskadron dat slechts een spookeskadron
was omdat er wel personeel aan toegekend was, inclusief piloten, maar geen vliegtuigen. Dat
eskadron zou nu trouwens hoogstwaarschijnlijk nooit meer nog gevormd worden.
Het alarm was onmiddellijk aangekondigd als een echt alarm, want Duitse troepen hadden het
Nederlands en Belgisch grondgebied wel degelijk overschreden. Duitsland had opnieuw een
aanval gelanceerd op neutrale staten, zonder waarschuwing of oorlogsverklaring, om
Frankrijk aan te vallen ten westen van de sterk verdedigde Maginot Lijn die eindigde aan de
grens van Frankrijk met het Groothertogdom Luxemburg.
Bastien kon niet geloven dat de oorlog echt uitgebroken was. Hij wist niet wat oorlog
betekende, en hij had het moeilijk om zich zelfs en slechts gedurende één seconde in te
beelden hoe agressie op vredelievende mensen kon gevoerd worden. Terwijl hij in de auto zat
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012