You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>De</strong> <strong>Blauwe</strong> <strong>Bloemen</strong> Blz.: 190 / 217<br />
mei in de namiddag vlogen drie Dornier 17 Duitse bommenwerpers door de verdedigingen<br />
heen en ze bombardeerden het vliegveld. Eén Fiat CR.42 werd op de grond vernield.<br />
Op 28 mei hoorden de piloten te Chartres van de overgave van België, maar ze bleven in<br />
Frankrijk. Het vliegveld van Chartres werd grotendeels onaangeroerd gelaten door de Duitse<br />
jachtvliegtuigen en bommenwerpers tot op 3 juni.<br />
Georges kon in die periode ven eind mei naar Chartres rijden met drie vrienden. Hij ging naar<br />
het postkantoor van Chartres en pro<strong>be</strong>erde te telefoneren naar België. Hij slaagde er als bij<br />
mirakel in een verbinding te krijgen met Trioteignes, en hij kon praten met Charles. Hij<br />
herkende de emotie in de stem van Charles, en hij hoorde de man als een <strong>be</strong>zetene naar Léon-<br />
Alexandre roepen. Georges vertelde aan zijn vader dat alles goed met hem ging. Hij <strong>be</strong>vond<br />
zich op het vliegveld van Chartres, dat relatief kalm bleef tot dusver, en hij vroeg of hij met<br />
Violaine kon spreken. Violaine bleef bij haar ouders te Gent, maar zijn vader gaf hem een<br />
telefoonnummer. Georges hoorde wat er was voorgevallen met Bastien en met Jan Sinnagel,<br />
maar toen hij Charles weer aan de hoorn kreeg, werd de oproep afgebroken.<br />
Georges pro<strong>be</strong>erde dezelfde lijn niet opnieuw. Hij telefoneerde naar Gent. Hij kreeg de<br />
moeder van Violaine aan de telefoon, en hij hoorde haar naar Violaine roepen. Daarna vroeg<br />
ze hoe het met hem ging en waar hij nu was, met veel emotie, en dat verwonderde Georges<br />
zeer. Hij had niet gedacht dat de Vreseles om hem gaven. Hij had al heel wat verteld over hoe<br />
hij te Chartres was terechtgekomen, en aan de moeder van Violaine verzekerd dat hij niet<br />
gekwetst was, toen Violaine aan de telefoon kwam. Ze weende toen hij haar hoorde.<br />
‘Georges, lieveling, waar <strong>be</strong>n je? Gaat het goed met je? Wanneer kom je terug? Ik mis je zo<br />
erg!’<br />
Violaine klonk hysterisch in haar <strong>be</strong>zorgdheid over Georges, en dat ook verraste hem. Hij had<br />
een koude vis aan de telefoon verwacht. In plaats daarvan klonk er veel warmte bij Violaine,<br />
en de <strong>be</strong>zorgdheid klonk heel reëel. Hij hoorde zelfs wanhoop in haar stem.<br />
‘Alles gaat goed met me,’ <strong>be</strong>gon Georges. ‘We <strong>be</strong>leven een mooie tijd hier, te Chartres. We<br />
verloren onze vliegtuigen in de bombardementen in België, zodat we nu vijf piloten heb<strong>be</strong>n<br />
voor één toestel, en ik <strong>be</strong>n in orde. Ik vloog heel wat, maar ik <strong>be</strong>n niet gekwetst. We heb<strong>be</strong>n<br />
ook goede vliegtuigen. Ik kon niet eerder telefoneren. Hoe gaat het met jou?’<br />
‘Met ons gaat het goed,’ riep Violaine. ‘<strong>De</strong> Koning heeft zich overgegeven, zoveel moet je<br />
weten. Duitse soldaten <strong>be</strong>zetten Gent. Ik <strong>be</strong>n zo blij dat je niet gekwetst <strong>be</strong>nt! Ik miste je zo<br />
erg, veel meer dan ik voor mogelijk hield. Ik houd van je! Houd je alstublieft gedeisd en kom<br />
terug! Jij <strong>be</strong>nt de enige voor mij, ik wil je terug bij me!’<br />
<strong>De</strong> rest ging verloren in tranen, en de moeder van Violaine nam de telefoon weer over. Ze zei<br />
dat de oorlog voor België over was. <strong>De</strong> hele Vresele familie was in orde, maar haar zoon was<br />
gevangen genomen en zou waarschijnlijk naar Duitsland gezonden worden. Hij zat gevangen<br />
in de kazerne van Tienen. Ze vroeg aan Georges om goed op te passen en snel terug te keren.<br />
Ze zei hem ook dat ze de Duitsers niet vertrouwde, niet zoals haar zoon gedaan had. Ze drong<br />
er op aan dat Georges zich niet zou gevangen geven aan de Duitsers. Ze kon Georges in Gent<br />
ver<strong>be</strong>rgen, bij vrienden. Ze gaf hem een adres. Dat ook verwonderde Georges. Bij het minste<br />
gevaar in Gent, verzekerde ze, zou ze Violaine naar het platteland sturen, naar Trioteignes.<br />
Dan verbrak ook die verbinding.<br />
<strong>De</strong> twijfels van Georges over Violaine verdwenen in het niet. Ze had nu niet geantwoord<br />
zoals een koud, rationeel meisje. Ze had geschreeuwd zoals een vrouw in pijn en liefde. Zijn<br />
verwarring van de vorige weken verlieten hem. Een dergelijke liefde moest <strong>be</strong>antwoord<br />
worden! Hij bleef staan aan de dode telefoon. Hij bleef staan in de kleine telefooncabine van<br />
het postkantoor van Chartres tot de <strong>be</strong>ambten nieuwsgierig naar hem <strong>be</strong>gonnen te kijken. Hij<br />
stond daar, en zijn droefgeestig gemoed sloeg plots om naar wat hij enkel kon <strong>be</strong>schrijven als<br />
een hemelse euforie. Ja, Violaine hield van hem. Hij had haar gevoelens als te eenvoudig<br />
Copyright: René Jean-Paul <strong>De</strong>wil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012