De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 20 / 217
Violaine Vresele was verloofd met Georges de Trahty, al was er weinig sprake van een
huwelijk en ik vond niet tussen hen de brandende hartstocht die verliefde paren volgens mij
moesten hebben of waar ze moesten onder lijden.
We kusten onze moeder snel en hielpen allen naar binnen, trokken de valiezen achter ons aan
met hetzelfde enthousiasme als de boottrekkers van de Wolga, en leidden iedereen naar hun
kamers. Het steeds zo statig, rustig Kasteel Trioteignes weerklonk dan van de hartelijke
verwelkomingen in de gangen boven. Iedereen kuste iedereen, de deuren van de kamers
bleven open staan, en de praatjes, het gefluister en het gelach ging over de zeer interessante
verhalen van de hoofdstad die wij, kinderen, verwacht werden niet te horen maar zonder
uitzondering opvingen.
De duisternis was al gevallen toen nog twee meer auto’s binnenreden, een oudere Minerva en
een Opel, bijna tegelijk, waarin de vrienden van Bastien en Georges reden. Dit waren vier,
krachtige jonge mannen die iets over twintig of dertig waren, en die aan ons voorgesteld
werden als Thomas, Jan, Richard en Max. Max en Richard kenden we al, de anderen niet.
Wanneer we over de brug naar hen toe liepen, schreeuwden we hen toe dat ze niet in het
kasteel zouden slapen, maar in de Orangerie.
Het grote Kasteel Trioteignes was niet het enige gebouw dat in ons woud verborgen lag. Een
beetje verder, links van de brug zoals gezien vanuit het kasteel, achter meerdere rijen bomen,
stond een Orangerie. De Orangerie was eigenlijk slechts een zeer grote zaal waarin potten met
bloemen en sierlijke boompjes geplaatst werden, oorspronkelijk sinaasappelbomen, die daar
in de winter gestockeerd werden om hen te vrijwaren van de bijtende vorst van Wallonië.
Enige dergelijke potten stonden inderdaad in de binnenplaats van het kasteel in de lente en de
zomer, maar onze grootouders hadden geen groene handen. We hadden geen grasperken, geen
bloembedden, geen moestuinen rond het kasteel. De zaal van de Orangerie stond praktisch
leeg. Boven die zaal echter, leidde een trap naar een lange gang waarlangs een reeks kamers
stonden. In vroege tijden hadden nog dienaars en diensters daar geslapen, maar de mannen en
de meiden die ons thans dienden verkozen in het dorp bij hun familie te wonen, op Alain
Jacquet, de ietwat zonderlinge staljongen, na.
De kamers boven de Orangerie konden gebruikt worden. Ze waren eveneens voorzien van
centrale verwarming, van toiletten en badkamers, en af en toe verbleven inderdaad gasten daar
voor wie we niet voldoende plaats hadden in het kasteel, of die we wilden scheiden van de
gasten in ons woonhuis. De kamers waren ruim en modern voorzien.
De laatste maanden woonde daar trouwens nog een andere man, iemand genaamd Joseph of
Jef Asten, van wie we bijna niets afwisten. Hij nam zijn ontbijt wel in de keuken van het
kasteel, maar daarna verdween hij weer van vroeg tot laat. Hij scheen onze grootvader goed te
kennen. We waren niet voldoende nieuwsgierig geweest naar wat Jef Asten deed, maar dat
zou snel veranderen. Virginie en ik hadden al wel besloten om die Jef even te volgen, maar
daar was tot nog toe niet veel van in huis gekomen.
Mijn grootvader hield ook paarden in de grote stallen die nog iets verder in het bos stonden,
en hij aanvaardde daar de paarden van de dorpsbewoners, zodat toch nog heel wat andere
mensen toegang kregen tot ons domein om op paarden in het bos te rijden, al gebeurde dat
meestal slechts in de lente en de zomer. Onze verhoudingen met de mensen in het dorp en met
de boeren uit de omtrek verliepen heel gemoedelijk, vriendschappelijk en vlot. Grootvader
Charles hield van de mensen in ons dorp, hij verkoos hen duidelijk boven de stadsmensen uit
Brussel. Er was geen huis of boerderij in Trioteignes waar hij niet welkom was op eender
welk ogenblik van de dag. De Burgemeester en de priester waren goede vrienden. We gaven
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012