De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 85 / 217
ze zich moest buigen. Ze plaatste haar handen op de knieën. Bastien liep naar haar toe, zo
bleek nog als een wit blad, greep haar arm en trok haar recht en daarna nogal ruw rond, naar
zich toe. Ze wierp zich in zijn armen. Ze bleef daar huilend en schokkend hangen, maar ze liet
Bastien niet los.
‘Nu weet je het dan,’ schreeuwde Irene ten slotte, boven haar snikken uit.
Ze riep in woede terwijl de tranen nog uit haar ogen vielen, ‘ik ben een testpilote voor de
Luftwaffe en voor de onderdelen van de vliegtuigen die onze fabrieken produceren voor
Messerschmitt. Ik ben een Luitenant in de Luftwaffe, een eretitel. Ik kan beter vliegen dan
jullie, piloten samen, jullie die zich verzameld hebben in het kasteel van je vader. Ik kan met
alles vliegen en ik heb op alles gevlogen, op Junkers, Heinkels, Messerschmitts, Focke-Wulfs,
op alles wat naam heeft. Ik leid ook de fabrieken. Ja, ik ben naar hier gezonden om jullie te
bespioneren. We hoorden dat Belgische ingenieurs een revolutionair vliegtuig ontworpen
hadden, een toestel dat kon rivaliseren met onze Messerschmitt Bf109 en betere prestaties
had. Een vouw zou minder aandacht trekken. Andreas von Reichenfeld was slechts de
persoon die me moest introduceren. Hij was slechts de klerk, de administratieveling, de
observator. Hij weet niets af van vliegen en niets van militaire vliegtuigen. Ik ben een Officier
in de Luftwaffe, met dezelfde rang als jij, en ik werd naar hier gestuurd voor een bepaalde
tijd. Ik moest de vliegtuigen vinden en nagaan of ze een bedreiging konden vormen voor onze
Luchtmacht. Dat heb ik zonet gedaan. Ik weet nu wat jullie machine kan doen. Ja, jullie
vliegtuig kan wedijveren met onze beste jachttoestellen en voor een zware jager kan de
Stormer beter en sneller manoeuvreren dan het beste wat we hebben. Ben je nu tevreden? Je
weet nu wie en wat ik ben. Ik heb een zoon in Duitsland! Ze bedreigden mijn zoon, mijn
familie. Ik moest doen wat ze eisten. Wat ga je met me doen?’
Irene zonk eens te meer in verschrikkelijk wenen, zo zeer dat zelfs Max Vinck er verlegen bij
werd, maar dan trok ze zich uit de armen van Bastien en ze liep weg. Virginie en ik keken
naar elkaar, we bleven al die tijd als vastgenageld staan. Bastien liep achter Irene aan en
Virginie en ik volgden. Max Vinck schopte met zijn voet tegen de banden van de Stormer. Hij
wierp zijn hamer door de zaal, zo ver als die vliegen wilde.
Bastien vatte Irene beet achter de schuren, op het punt waar de holle weg naar het kasteel
begon. Hij draaide Irene nogmaals om, trok haar ruw naar zijn borst en zoende haar hard, zeer
hard. Irene worstelde, maar ze gaf ook in en hing tenslotte krachteloos in zijn armen. Ze bleef
wenen, en we zagen haar tranen nog steeds over haar wangen rollen en zich mengen met haar
kussen.
Wanneer ze zich scheidden nam Irene een zakdoek, ze blies haar neus, maar ze bleef wenen,
ze droogde haar ogen, en plots begon Bastien te lachen wanneer hij haar gezicht zo rood zag
op sommige plaatsen en bleek op andere. De absurde reactie van Bastien verbaasde Irene, tot
zij ook kon lachen met de vreemde situatie, door haar tranen heen, en ze leunde weer in de
armen van Bastien.
‘Bastien, Bastien,’ snikte ze, ‘waarom moest ons dit over komen? Wat moet ik nu doen? Ik
moet terug naar Duitsland gaan, maar wat moet ik doen? Wat als je naar de oorlog moet?’
‘Later, later,’ fluisterde Bastien. ‘We hebben iets meer dringend te bepraten. Ik ben niet met je
aan het flirten. Wanneer ik van iemand houd, dan is het voor het leven. Ik wil een huwelijk,
Irene. Ik heb je al een huwelijksvoorstel gedaan. Je vroeg me toen om geduld. Ik vraag het
opnieuw. Wil je met me trouwen?’
Irene begon hysterisch te lachen bij de totale absurditeit die Bastien voorstelde in de huidige
situatie, maar ze antwoordde tussen twee nieuwe uitbarstingen van snikken door, ‘oh jij,
naïeve, wonderbare jonge domoor van een vlieger! Waarom moest ik net op jou verliefd
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012