De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 182 / 217
pragmatische geest, een zeer logische persoon, indrukwekkend in haar sterke opinies. Ze
deinsde er niet voor terug hem haar mening te geven over godsdienst en politiek. Ze haatte het
Fascisme, kon geen sympathie opbrengen voor Franco in Spanje, Mussolini in Italië en Hitler
in Duitsland, en ze hield er solide religieuze ideeën op na voor een betere wereld. Ze praatte
vrijuit over de Belgische politici die ze minachtte of kon prijzen. Ze aarzelde nog te kiezen
tussen een loopbaan bij de Gerechtshoven als advocaat of rechter, dan wel om haar vader te
helpen in zijn zaken omdat haar broer geen gevoel had voor beheer, administratie en
boekhouding. Ze kon in de politiek gaan, maar ze dacht dat ze dat wel kon combineren met
een andere loopbaan. Ze zei niets over een lief, over een echtgenoot, kinderen of een familie.
In feite praatte ze veel zoals een man zou praten, merkte Georges op. Ze had heel zeker een
hoofdje, een sterk hoofd zelfs, deze Violaine, maar ze blufte er niet mee. Bluf had ze niet
nodig om te imponeren! Wat ze zei werd kalm meegedeeld, bijna alsof ze nu slechts tot
zichzelf praatte, lichtjes spottend alsof ze zelf niet au sérieux nam wat ze zei. Georges had iets
meer aandacht voor anderen gewenst. Misschien had niemand haar dat tot nog toe geleerd,
ook haar ervaring in het leven niet. Hij meende ook wel dat als Violaine zo zou praten tot
andere jongens de meesten snel zouden gaan lopen uit schrik voor haar sterk karakter!
De vrienden van Georges hadden hem al dikwijls gewaarschuwd om te slimme, dominerende
meisjes links te laten liggen, maar Violaine maakte een sterke indruk op hem, hij voelde zich
thuis bij haar, en hij hield niet van domme vrouwen. Hij wou iemand die minstens even
geleerd was als hij zelf, want hoewel hij zijn studies niet beëindigd had, had hij veel en gretig
gelezen en hij was een autodidact in veel materies. Hij had nog niet veel, in feite slechts heel
weinig, vrouwen ontmoet met zulke sterke karakters gebaseerd op een scherpe intelligentie,
en dergelijke vrouwen waren dan altijd heel wat ouder dan hij geweest. Hij had een paar
onrustige avonturen beleefd met die vrouwen, gevaarlijke avonturen omdat ze getrouwd
waren en machtige echtgenoten hadden. Hij had dat alles achter zich gelaten. Hij zocht wat
anders nu, zielsgelijkenis.
Toen Georges en Violaine later de tuin verlieten en terugkeerden naar de tafel, werden veel
ogen op hen gericht, want ze waren veel te lang samen buiten gebleven, langer dan wat nog
voor argeloos kon beschouwd worden, en Georges hield één hand op de rug van Violaine
alsof hij haar wou steunen, en daar maakte ze geen bezwaar tegen.
Na het avondmaal vroeg hij of hij haar kon opbellen en haar weerzien.
Ze had daarop geantwoord met een koel, ‘waarom niet?’
Violaine gaf dat antwoord zonder veel enthousiasme, ze had hem niet aangekeken toen ze
antwoordde, zodat Georges een beetje teleurgesteld bleef. Hij vond haar heel aardig en
interessant, maar had hij zo weinig indruk op haar gemaakt? Dan wou hij niet aandringen.
Hij dacht dat hij Violaine wel begreep, echter. Hij was slechts een onbekende ignoramus uit
de bossen van Wallonië en uit de verachtelijke kringen van Brussel die concurreerden met de
hoofdstad van Vlaanderen, terwijl zij zich bewoog juist in die laatste kringen van de moderne,
meest intelligente, durvende, doordrijvende en jonge, rijke Vlaamse ondernemersstad, de
hoofdstad van delen van het land die barstten van actie en nieuwe rijkdom. Hij was slechts
een piloot, een soldaatje, die deel uitmaakte van het verleden! Hij meende dat Violaine een
heel berekenende vrouw was. Een vechtersbaas in een vliegtuig lag niet in haar
vooruitzichten. Met zo iemand kon ze een aangename avond doorbrengen op een vervelend
diner, niet meer. De kilte van Vlaanderen sloeg over Georges.
Georges belde Violaine Vresele daarom niet op in de dagen na het galadiner. Hij was ook heel
druk bezig gebleven op zijn vliegveld. Wanneer hij echter enkele weken later naar het Trahty
familiehuis in Brussel weerkwam, zei zijn vader hem echter terloops dat een zekere Violaine
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012