De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 214 / 217
worden. Irene beloofde naar Trioteignes weer te keren, al had ze Bastien al gedurende zes jaar
niet meer gezien.
Toen Irene aankwam aan de brug van het Kasteel Trioteignes in een splinternieuwe Franse
wagen, liep onze ganse familie naar buiten, inclusief Overgrootmoeder Claire. Irene bracht
een verrassing mee. Niet slechts haar eerste zoon stapte uit de auto, de jongen die nu Graaf
von Schillersberg heette, maar ook een andere, zes jaar oude jongen die op Bastien leek zoals
twee appels van dezelfde boom. Bastien werd bleek en omhelsde zijn zoon heel lang. Irene
had tot op dat ogenblik verborgen gehouden dat ze geboorte had gegeven aan nog een zoon in
Duitsland.
Bastien keerde met Irene terug naar Stuttgart, want Irene had nog veel werk te doen om haar
fabrieken en handel weer op te bouwen. Bastien leerde Duits spreken en hij en Irene hielpen
aan de wederopbouw van het nieuwe Duitsland dat al in de zestiger jaren een nieuw
economisch wonder werd. Ze bleven in Duitsland leven en droegen met fondsen van
Trioteignes en Trahty bij tot de snelgroeiende Duitse economie.
Arlette de Trahty en Carter Ash kregen een zoon en een dochter. Arlette werd na de oorlog
Hoofdchirurg van een groot hospitaal van Londen. Carter Ash nam ontslag uit de Royal Air
Force als Kolonel en hij leidde de zaken van zijn vader in transport en distributie van
goederen. Hij werd eigenaar van een keten van grootwarenhuizen. Arlette en Carter wonen nu
in een cottage van de Cotswolds, maar hun cottage ziet er uit als een bebloemd paleis, een
rasechte oude Tudor woonst.
Ik vergat te melden dat Oom Léon-Alexandre en Tante Amandine trouwden tijdens de oorlog.
Overgrootmoeder Claire stierf honderd jaar oud, in de vrede en het geluk van een familie die
dan al wortelen had verspreid in meerdere Europese landen. Wij bleven ons leed en ons geluk
delen met de mensen van het dorp Trioteignes.
We hoorden nooit iets meer van de familie van Baron von Reichenfeld in en na de oorlog. Er
kwam gewoon geen onderzoek na de verdwijning van Andreas von Reichenfeld en de
agenten. We namen aan dat de Reichenfeld familie in de oorlog verdween, in de
verschrikkelijke bombardementen op Duitse steden. Na de oorlog richtte Grootvader Charles
drie grafstenen op boven de graven van de Duitsers. De dorpsmensen van Trioteignes wisten
van die graven af, en ook van het verhaal van de twee vliegtuigen die in ons domein
verborgen werden. Niemand sprak nu nog over die gebeurtenissen, maar Virginie en ik
wandelen soms nog naar die graven. We verontschuldigen ons telkens aan de Duitse mannen
voor hun dood. De nachtmerries die verbonden bleven met de omstandigheden van het doden
van de drie mannen teisteren ons minder en minder, maar we zullen nooit vergeten wat we
deden. De dood van die mannen verscheurde onze harten. We bleven ons afvragen of we er
wel goed aan hadden gedaan met onze machinegeweren te schieten. Een troost voor ons is dat
de gruwel en het geheim door zo velen gedeeld werd, en tot op vandaag vertellen mensen van
Trioteignes ons dat we gedaan hadden wat we moesten doen. Was dat echt zo?
De overlevenden van de achttiendaagse oorlog in België verzamelen zich elk jaar voor
Kerstmis te Trioteignes. De clan van de Blauwe Bloemen zwoer om elkaar minstens één maal
per jaar te ontmoeten, hoewel ze dat gewoonlijk meer doen, en dan ook in elkaars huizen. Het
Kasteel van Trioteignes is nu te klein voor die samenkomst, die geleid wordt door mijn vader
Jean-André en door Georges. We sturen onze gasten dan ook gedeeltelijk naar de hotels in de
omgeving. Het domein is dan erg luidruchtig van de vele kinderen en kleinkinderen die
rondlopen en die een verschrikkelijk lawaai maken wanneer ze elkaar terugzien. Ze zijn ook
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012