De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 147 / 217
die door Max Vinck bestuurd werd, probeerde hij zich in te beelden hoe de oorlog in de lucht
zou gestreden worden, een strijd waarin hij met zijn vliegtuig tussen vijandelijke
bommenwerpers en jachtvliegtuigen zou bewegen. Hij werd dan zeer bevreesd, want het soort
toestel waarmee hij vloog was oud en traag, traag in zuivere snelheid en traag in
wendbaarheid. De Fairey-Battles zouden helemaal geen kans hebben om te ontlopen aan de
belangrijkste Duitse jachtvliegtuigen, aan de Messerschmitts, die tweemaal sneller vlogen dan
de Battles. Misschien konden de Battles het wel opnemen tegen de lichte bommenwerpers
zoals de Junker 87, de Stuka, en tegen de Heinkel 111, met wat geluk, maar Bastien kon niets
anders verwachten dan heel snel uit de hemel geschoten te worden door de Duitse jagers.
Zijn machine was allereerst een observatietoestel, en slechts daarna een lichte
bommenwerper. Bastien vond wel troost in het feit dat een observator mee in zijn vliegtuig
zat, want vele observatoren waren ook piloten, zodat als de piloot gewond werd de observator
de machine ook nog naar de grond kon brengen. Vele stuurstangen waren echter van de
achterzetel verwijderd geworden!
Ter verdediging kon hij het Browning machinegeweer afvuren dat door de schroef heen
schoot via een Constantinescu synchronisatie, en zijn observator kon een Vickers K
machinegeweer richten vanuit zijn torentje, maar dat was al. Het achterste machinegeweer
stond buiten op de romp van de Fairey-Battle gemonteerd en het kon ook wel links of rechts
gedraaid worden, maar, dacht Bastien nu met afgrijzen, zijn vliegtuig bezat geen kanon, en
een kanon kon veel meer schade aanrichten omdat de twintig millimeter granaten daarvan
ontploften bij impact en grotere stukken uit eender welk toestel trokken. Een Duits
jachttoestel kon hem onder vuur nemen met twee dergelijke kanonnen en vier
machinegeweren tegelijk!
Bastien, Jan en Max bereikten Evere rond één uur ’s nachts. De mannen lieten hun auto achter
nabij de barakken en ze liepen naar het Informatiecentrum. Ze hadden al een vliegoverall
aangetrokken, maar ze gingen nog hun valscherm in de gang van de barak halen, en ze
sloegen die om terwijl ze liepen.
In het Informatiecentrum werd een vergadering gehouden, waar de bevelhebber van het
eskadron, Kapitein Charles de Hepcée, aan de mannen uitlegde wat er moest gebeuren. De
bevelen luidden om zo snel mogelijk de Fairey-Battles naar het campagnevliegveld van
Belsele-Waas nabij Sint-Niklaas te brengen, naar het vliegveld nummer 37.
België bezat tweeënveertig vliegvelden waarop militaire toestellen konden landen. Belsele lag
ver in het westen, in Vlaanderen. De bevelen bleven kort maar ondubbelzinnig, en heel weinig
meer informatie werd meegedeeld over de vooruitgang van de Duitse troepen. Zeer weinig
nieuws daarover sijpelde door tot bij de Bevelhebber.
Een half uur later liepen de mannen naar hun vliegtuigen om bij de eerste ochtendschemering
die over de horizon zou verschijnen te vertrekken. Bastien moest in een Fairey-Battle samen
met Jan Sinnagel vliegen. Jan zou op deze vlucht als observator, eigenlijk als passagier
meevliegen. Max Vinck vloog met een andere Battle.
De mannen openden de deuren van de hangars. Het grondpersoneel trok de vliegtuigen naar
de landingsbanen. De piloten klommen al in hun cockpits en ze begonnen de motoren op te
warmen. De machines moesten vooruit getrokken worden door de grondtroepen. Dat alles
gebeurde in haast en in enige verwarring van lopende en schreeuwende, zenuwachtige
mannen. In de hangars liepen de techniekers door elkaar heen. Camions werden nog
opgeladen met materiaal, werktuigen en onderdelen, met bommen ook, zodat de mannen zich
haastten met de handen vol, terwijl anderen karren aan en af trokken.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012