De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 91 / 217
Nationalistische regimenten bevonden zich waarschijnlijk veertigduizend Marokkanen en
ongeveer evenveel Italianen, en ook vijfduizend Duitse soldaten.
Van maart tot juli 1938 geraakte het Spaans Nationalistisch kamp vooruit in veldtocht na
veldtocht in Aragon. Ze trokken van hun front van Teruel weer naar Huesca over Saragossa in
een inspanning om het Republikeins territorium in twee te splitsen en Catalonië van de rest
van Republikeins Spanje af te scheiden. De veldtochten lukten, en de troepen van Franco
bezetten het land ten noorden van Valencia tot aan Tortosa, Lerdia, en dan tot aan de Franse
grens. Het Condor Legioen begon toen Messerschmitts Bf109 vliegtuigen in te zetten, en de
bommenwerpers Heinkel 111 en Junker 52. De troepen van Franco braken door de
Republikeinse lijnen over een breed front heen. Franco beschikte snel over honderdvijftig
kilometer van de kust van de Middellandse Zee. Het Republikeins front in Aragon was
ineengestuikt. Barcelona was afgesneden van Madrid.
In de zomer van 1938 vielen de Republikeinse strijdkrachten in een groot offensief aan tot
over de Ebro rivier. Die rivier vormde het front tussen de twee vijanden ten noorden van
Tortosa. De aanval begon op 25 juli en duurde tot in november. Het aantal verliezen in dit
offensief was zeer hoog, maar het Republikeins Leger ging vooruit en duwde de Nationalisten
naar het westen. Franco organiseerde tegenaanvallen vanaf september.
De Slag voor de Ebro werd een uitputtingsslag, de laatste waarin Carter Ash vocht. Hoewel de
Republikeinen terrein wonnen, konden ze geen drastische hertekening van de kaarten van de
bezette gebieden op grote schaal afdwingen. Het zou hun laatst belangrijk offensief worden.
Aan beide zijden vielen vijftigduizend tot zestigduizend soldaten in die veldslag. De
Republikeinen werden uiteindelijk teruggedrongen over de Ebro heen. Het leger van Franco
beschikte toen over een miljoen strijders, en waarschijnlijk evenveel mannen stonden aan
Republikeinse zijde.
Op dat ogenblik was Duitsland opnieuw een machtig land geworden met een groot leger. Het
Duits volk schreeuwde alsmaar luider om de onrechtvaardigheden die aan hun natie gedaan
werden door het Verdrag van Versailles recht te zetten. Het gevoel dat het Duits Leger niet
overwonnen werd in 1918 door de wapens, maar dat de strijd opgegeven werd ten gevolge de
sociale onrust, groeide. In februari van 1938 sprak Hitler in een lange redevoering voor de
Reichstag zich uit voor de eenheid van alle Duitssprekende volkeren. Een tijdje later, in maart
van 1938, beval hij zijn Generaals een plan op te stellen voor de invasie van Oostenrijk.
Opstanden werden in dat land georganiseerd door de Nazis, tot Hermann Goering een
ultimatum aan Oostenrijk afleverde om Seyss-Inquart de nieuwe Kanzler van het land te
maken. Diezelfde maand kwamen de tankdivisies van Guderian aan in Wenen, en Oostenrijk
tekende onder druk haar Anschluss, de vereniging met Duistland. De hereniging werd een feit
na een referendum waarin negenennegentig percent van de Oostenrijkers vóór de Anschluss
stemden.
Niet lang nadien richtte Duitsland haar aandacht naar het Tsjechische Sudetenland, een streek
waarin drie miljoen Duitssprekende mensen leefden van de dertien miljoen die in Tsjecho-
Slowakije woonden. Opstanden braken uit in het Sudetenland en in september van 1938, op
een congres te Nürnberg, eiste Hitler in het openbaar de annexering van het gebied aan
Duitsland. Diezelfde maand aanvaardde de Tsjecho-Slowaakse President Benes de voorstellen
van de Franse Eerste Minister Edouard Daladier en van de Britse Eerste Minister Neville
Chamberlain om het Sudetenland af te staan. Hitler nam het plan van geleidelijke overgang
niet aan, waarop Tsjecho-Slowakije in september 1938 haar leger mobiliseerde. Ook Frankrijk
riep zeshonderd duizend reservisten op, en ook België mobiliseerde gedeeltelijk. Eind
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012