De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 24 / 217
aansteken, de kaarsen die we zeer zorgvuldig onder het toezicht van grootvader zo geplaatst
hadden dat hun vlammen niet een bovenstaande tak van de kerstboom in vlam en vuur konden
zetten. Niemand van ons wou het kasteel in brand steken deze avond! Grootvader had ook aan
de butler gevraagd om twee emmers gevuld met water in de gang te plaatsen. Meer
opwindend dan de versiering was natuurlijk de grote hoop van pakjes die onder de kerstboom
lag. Daar stonden de geschenken van en voor iedereen, maar de meeste pakjes waren voor
ons.
We wisten dat er geen man of geest bestond zoals het Kerstmannetje, maar we herdachten nog
meewarig en met heimelijk genoegen aan de jaren waarin mijn vader die rol had gespeeld en
waarin we hem hadden laten geloven dat we hem niet bespioneerd hadden om te zien hoe hij
zijn verkleding tot Vadertje Kerstmis had verwezenlijkt. Ditmaal, op klokslag zeven, wanneer
de andere gasten elkaar met veel eerbetoon begonnen te groeten, en enige kussen al onder de
maretak vielen, kwamen er ook een Kerstmannetje en een Zwarte Piet de kamer in, hoewel
onze vader dan al naast ons met een glas Champagne in de hand stond. De mannen waren
volledig in rood en wit gekleed, op zwarte laarzen na. We verslikten ons bijna van verbazing,
want het Kerstmannetje ging nooit vergezeld van een Zwarte Piet! Sinterklaas was iemand
anders dan het Kerstmannetje! We hielden nochtans onze mond, want we dachten aan de
geschenken.
Virginie inspecteerde de mannen van top tot teen, van voren en van achteren, en ze fluisterde
me snel toe, ‘het Kerstmannetje is Richard Bousanges. Ik weet niet wie Zwarte Piet is, maar
het moet één van de andere Orangerie mannen zijn!’
Richard Bousanges was inderdaad een frequente gast en een goede vriend van onze Oom
Bastien. Ik herkende iets later de man met het zwart gekleurde gezicht als Max Vinck, en het
zwart rook erg naar schoensmeersel.
‘Heb niet de durf om mij te benaderen, jullie schurken,’ riep Max met een stem als een
krakende donder toen ik hem besnuffelde. ‘Zijn jullie braaf geweest dit jaar? Ik wed van niet!
Zal ik de zweep op jullie twee leggen? Waren jullie een ondeugende jongen en meid? Ik zal
jullie rauw opeten! Vertel me eens waar de keldercellen zijn, zweepgebroed. Ik zal daar eens
een plaats voor jullie wat gaan opwarmen, zie! Vrees mijn woede, jingos!’
We lachten hem voor één keer niet in zijn gezicht uit. We deden zelfs of we schrik hadden.
Virginie verborg zich achter de rokken van overgrootmoeder met een zo angstig gezicht dat
Zwarte Piet er verbouwereerd bleef bij staan, waarop ik me dubbel plooide van het lachen en
Virginie een tong uitstak naar Zwarte Piet en hem begon uit te schelden voor al wat
kleinzielig was, voor kindermoordenaar en dergelijke narigheden, totdat de arme Max
volledig het noorden verloor en Grootvader Charles hem van ons moest verlossen. Zwarte
Piet hief dan weer zijn zweep wat hoger en achtervolgde ons rond de tafel.
‘Paul en Virginie, houdt op met Zwarte Piet te teisteren. Houd op met het plagen, zeg ik
jullie!’ klonk dan Grootmoeder Anne. ‘Wees nu een brave jongen en meisje, want als Zwarte
Piet niet weet waar de keldercellen zich bevinden, ik kan hem dat vertellen! Jullie zullen op
brood en water blijven de volgende dagen als jullie niet braaf blijven vanavond, en de
geschenken zullen tot volgend jaar bewaard worden. Blijf kalm, ga op een stoel zitten en laat
onze gasten in vrede aankomen!’
Zwarte Piet keek nog steeds met een kwaad gezicht naar ons, met ogen vol verwijt, wanneer
wij elk op een stoel gingen zitten zoals hemelse engeltjes.
Er zou geen brood en water voor ons komen, wisten we, maar toch sprongen we naar twee
stoelen naast de deur die van de zitkamer naar de eetkamer leidde en vanwaar we een zeer
goed zicht hadden op de gasten. We troostten ons dus met een tactische terugtocht, een
beweging die we al vele malen vroeger herhaald hadden. Als we onze zin niet mochten doen,
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012