Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>De</strong> <strong>Blauwe</strong> <strong>Bloemen</strong> Blz.: 161 / 217<br />
lawaai van de ontploffingen in het veld. <strong>De</strong> Duitsers spreidden een mooi staaltje van harde<br />
zenuwen en zelfvertrouwen ten toon te midden de <strong>be</strong>schieting van het veld door de Belgische<br />
artillerie. Ze deden alsof ze niet konden geraakt worden! Ze hielpen een vijand op eigen<br />
levensgevaar! <strong>De</strong> Duitser glimlachte medelijdend, en hij bracht een blikje met citroenwater<br />
aan de lippen van Bastien, zonder te pro<strong>be</strong>ren de piloot weg te trekken. Bastien dronk gretig<br />
want zijn keel brandde en voelde zeer droog aan. <strong>De</strong> Duitsers duwden dan Bastien zeer<br />
langzaam en met veel zorg zijwaarts zodat hij op de zijde van zijn valscherm kwam te liggen,<br />
en niet meer op de vochtige grond. <strong>De</strong> Duitser en een andere soldaat veegden daarna zijn<br />
gezicht proper. Bastien <strong>be</strong>gon opnieuw stemmen te horen. Hij knikte en pro<strong>be</strong>erde een paar<br />
Duitse woorden. Hij zei dat hij pijn in de rug had, en hij vroeg de mannen hem niet aan te<br />
raken. Hij hoorde dan de Duitsers zeggen, zeer langzaam, duidelijk articulerend en<br />
herhaaldelijk, dat ze een medische post zouden oproepen en vragen om hem te komen halen.<br />
Ze gaven er de voorkeur aan hem niet in hun tank mee te nemen. Bastien knikte en voegde er<br />
een Duitse dank aan toe, waarop de mannen weer glimlachten, hem <strong>be</strong>moedigend op de<br />
schouder sloegen en hem op zijn valscherm in het veld lieten liggen.<br />
Het artillerievuur werd zo mogelijk nog heviger. <strong>De</strong> aarde bleef over het lichaam en het<br />
gezicht van Bastien vliegen, maar de Duitsers moesten hem achterlaten. Bastien draaide zijn<br />
hoofd met veel moeite om de Duitse soldaten terug in hun tank te zien klimmen, en met<br />
geweldig lawaai van brullende motoren en kletterende rupskettingen schoot de tank weer naar<br />
voor, reed naar het ander eind van het veld, westwaarts, naar het oorlogsfront, dieper België<br />
in.<br />
<strong>De</strong> exploderende granaten bleven het veld rond Bastien omwoelen. Hij durfde geen vinger te<br />
<strong>be</strong>wegen en hij hoorde ook schrapnels nu in het ronde fluiten. Tenminste tweemaal vlogen<br />
hopen aarde over hem heen, aarde viel op zijn <strong>be</strong>nen en borst en gezicht, en Bastien hoorde<br />
granaten over hem heen gieren, dan verder inslaan met geweldige macht. Hij trok zich op het<br />
valscherm in een positie die hem het minst pijn <strong>be</strong>zorgde.<br />
Een vreemd gevoel van sereniteit, kalmte en rust en verzoening met zijn lot overviel Bastien<br />
dan. Hij lag zonder te veel pijn in dit vruchtbare, mooie veld van Limburg. Hij zag de takken<br />
van de populieren en de wilgen even verder zachtjes met de wind <strong>be</strong>wegen. Hij kreeg het wel<br />
koud. Hij trok een deel van het valscherm over zich, draaide zijn gezicht van zijwaarts naar de<br />
lucht, en <strong>be</strong>reidde zich op zijn dood voor. Hij dacht aan zijn mooie Irene, zijn Duitse vrouw,<br />
en aan zijn vader. Hij verloor opnieuw het <strong>be</strong>wustzijn, maar zijn geest en zijn hart bleven<br />
sereen op het ogenblik van zijn dood.<br />
Plots schreeuwde Bastien het uit van de pijn en hij wierp zijn rug omhoog van de hevige<br />
steken. <strong>De</strong> <strong>be</strong>schieting van het veld was op dat ogenblik een tijdje verminderd, en dan hield<br />
het plots op. Een onaardse stilte hing nu over het veld, en andere mannen stonden rond hem.<br />
Ze praatten met zachte stemmen. Zij ook droegen grijze uniformen, maar één van de mannen<br />
legde uit dat hij een dokter was. Hij vroeg Bastien nog te blijven liggen en zich niet te<br />
<strong>be</strong>wegen. <strong>De</strong> man werkte aan zijn gezicht om het vuil te verwijderen en hij gebruikte ook<br />
instrumenten, tangetjes, om de aarde uit de oren en de neus van Bastien te verwijderen. <strong>De</strong><br />
dokter noopte ook Bastien tot kalmte. Bastien zou gered worden. Wanneer hij pro<strong>be</strong>erde zich<br />
te <strong>be</strong>wegen, schreeuwde hij het echter uit van de hevige, stekende pijn. <strong>De</strong> dokter riep dan een<br />
<strong>be</strong>vel en een motorrijder met een zijkar reed tot net naast Bastien. Bastien riep zijn<br />
vernedering en pijn nogmaals uit, maar drie Duitsers namen hem zonder veel omhaal op van<br />
de grond alsof hij een kind was, zacht en traag om hem zo weinig mogelijk pijn te doen,<br />
hoewel Bastien bleef schreeuwen als een <strong>be</strong>zetene omdat messen hem overal in zijn lichaam<br />
staken. <strong>De</strong> mannen plaatsten hem in de zetel van de zijkar van de motorfiets. Hij kon in de<br />
zijkar half liggen en half zitten, en Bastien pro<strong>be</strong>erde zijn lichaam te steunen op zijn<br />
ellenbogen. <strong>De</strong> dokter legde uit dat Bastien nog heel wat pijn zou te verduren krijgen<br />
Copyright: René Jean-Paul <strong>De</strong>wil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012