De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 60 / 217
We besloten de volgende dag weer te keren en de hangar te onderzoeken. We liepen de weg
terug waarlangs we gekomen waren en we vermeden weer de holle weg tot we aan de
versperring kwamen. We ontmoetten niemand.
De Onbevreesde en de Stormer
Twee dagen later keerden we terug naar de hangar. We gingen op exact dezelfde wijze naar
de schuren, kwamen bij de hangar, en we kropen tegen de grond naar het metalen traliewerk
langs waar we hoopten in de vreemde ruimte te kunnen indringen. Ik duwde mijn twee
handen door de tralies, hield de schroevendraaier omgekeerd in mijn handen en probeerde zo
de schroeven aan de binnenkant los te draaien. Dit was moeilijk. Ik moest de snede van de
schroef op de tast voelen en er de schroevendraaier in zien te plaatsen, daarna kon ik draaien.
Ik moest al de kracht uitoefenen die ik in mijn vingers had, en na een tijdje van wringen
voelde ik de bovenste schroef loskomen. Ik had heel veel tijd nodig om één schroef los te
peuteren, wel een half uur voordat die eerste schroef op de vloer binnen viel, en ik had er nog
drie los te maken. Ik had het grootste probleem met de derde vijs, want die was heel wat meer
verroest dan de andere. Na veel vloeken en kuchen en zweten en veranderen van positie en
een dikke blaar in mijn linkerhand, kreeg ik die toch ook los zonder de draad van de schroef
teveel te verknoeien. Ik verloor zoveel tijd aan die vijs als aan de drie andere samen, maar ik
won daar de nooit aflatende bewondering van mijn zuster voor mijn knutselbekwaamheden.
Ik duwde tegen de tralies en ze kwamen volledig los. De tralies vielen op de vloer. Ik reikte
met mijn armen naar binnen, gleed met mijn lichaam door de opening, en vroeg naar de
zaklamp die mijn zuster klaar in de handen hield. Virginie gleed in achter me. Ik schakelde
de zaklamp aan, en de hangar baadde plots in een vaag licht.
Reusachtige schaduwen vormden zich overal, en ik slaakte een kreet van verrassing, want in
de hangar lag geen slapende draak, maar er stonden wel twee grootse, prachtige vliegtuigen
in!
Ik wist niet dat Grootvader Charles de eigenaar was van vliegtuigen! We hadden veel tijd
verloren met de schroeven van de tralies, dus wandelden we niet lang rond in de enorme zaal.
We keken slechts naar het eerste vliegtuig. Het zag er uit als een eenzitter, een laag
gevleugelde eendekker, en zelfs ik kon uitmaken dat het vliegtuig veel te slank was om een
bommenwerper of een burgerlijk vliegtuig te zijn. De motor leek bijzonder groot, vooraan, en
het vliegtuig had slechts twee vleugels, niet de gewoonlijke vier. De neus stond hoog in de
lucht, de staart bijna tegen de vloer. Dit was een gevechtstoestel, een jager! Ik zocht naar
kentekens, liet mijn licht langs de romp glijden, en ik vond inderdaad de drie gekleurde
concentrische ringen van de Belgische Luchtmacht in zwart, geel en rood geschilderd op de
metalen romp. Ja, dit was een militair vliegtuig. Ik had onlangs foto’s gezien van de
Supermarine Spitfire, me getoond in een prentenboek over luchtvaart door de Luitenants, en
ik dacht dat dit vliegtuig, hier, er wel wat uitzag zoals de Spitfire. Ik bemerkte duidelijk een
lijn van uitlaatpijpen vóór de cockpit, net achter de driebladerige propeller, ook al ongeveer
zoals ik had gezien aan de snuit van de Spitfire. Deze machine had dezelfde of een
gelijkaardige motor, dacht ik. Ik zei dat ook aan Virginie. Virginie bleef dicht aan me hangen,
ze volgde me, maar ze wees naar het woord dat in mooie, vloeiende lettertekens op de romp
geschilderd was. Er stond in het Engels, Fearless, de Onbevreesde. Ik richtte de straal van de
zaklamp naar het tweede vliegtuig, en las Assailer of de Stormer. De woorden waren niet in
het Frans geschreven. We zochten later hun betekenis op in een woordenboek.
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012