De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 108 / 217
Thomas was ook in gedachten verzonken gebleven hoewel hij stuurde, en hij hoorde iets van
achter zijn stuurwiel.
Hij vroeg, ‘wou jij iets zeggen?’
‘Neen, neen, ik was aan het dromen,’ antwoordde Richard.
‘Mooie dromen hoop ik,’ grinnikte Thomas.
De auto reed snel door tot Thomas Drandin aankondigde, ‘we komen aan te Bierset!’
Te Bierset heerste een ware chaos. Mannen liepen in alle richtingen over het vliegveld. De
vliegtuigen werden uit de hangars gesleept en klaar geplaatst om op te stijgen. Piloten liepen
al gekleed in vliegoveralls met valschermen op hun onderrug tussen de toestellen door, ze
klommen in de cockpits, plaatsten hun valschermen hoger in de rug, riemden zich vast aan de
zetel. Ze plaatsten hun helmen op het hoofd, namen hun vliegbrillen, hun handschoenen, en ze
begonnen de motoren in gang te trekken om die op te warmen. Als hun motoren hoestten dan
scholden en vloekten ze op de techniekers. Achter de hangars waren heel wat techniekers en
ander grondpersoneel bezig met het in de camions laden van de laatste onderdelen voor de
toestellen, de werktuigen en alles andere wat kon nodig zijn om de vliegtuigen in de lucht te
houden vanop de campagnevliegvelden.
Thomas parkeerde de auto iets verder dan de barakken en de twee mannen liepen weg van de
auto, want ze waren bij de laatste piloten die het vliegveld bereikt hadden. Ze trokken snel de
vliegoveralls aan die in achter in de auto geworpen waren, ze liepen daarna naar een barak,
scharrelden een valscherm op in de gang, haalden uit een kast een helm, hun handschoenen en
enige persoonlijke bezittingen bijeen, en ze liepen dan naar de hangar waar hun Renard stond.
De machine was klaar. Thomas Drandin bleef bij het toestel, Georges liep door naar het
Informatiecentrum waar de bevelhebber van de Sioux uitlegde wat er moest gebeuren. De
bevelen bleken eenvoudig. De vliegtuigen moesten direct naar het campagnevliegveld van
Hannuit-Thisnes gevlogen worden. Men verwachtte dat Bierset de volgende dag zou
gebombardeerd worden. Thisnes kon onopgemerkt gebleven zijn door de Duitse
observatievliegtuigen omdat er daar de vele laatste maanden geen vliegtoestellen geland
waren. Richard Bousanges moest vliegen, maar Thomas zou moeten meerijden in een camion
met het grondpersoneel. Richard moest een Sergeant-piloot als observator en passagier op
deze vlucht meenemen.
Richard wandelde naar zijn vliegtuig terug. De vreemde atmosfeer van de nacht greep hem
aan. Hij dacht aan de Duitse vliegtuigen die misschien al in de lucht waren om te Luik aan te
komen bij dageraad. Hij moest Bierset dus ten laatste verlaten vóór het eerste licht aan de
horizon opstak. Wat een vreemd gevoel was het ook om de lucht vrij te laten voor de Duitsers,
in plaats van alles tegen hen in het geweer te gooien.
‘Neen,’ dacht Richard, ‘dat is niet de taak van observatievliegtuigen. Dat is de taak van de
jagers. Die moeten de Duitsers tegenhouden.’
Kon het paar eskadrons met jagers dat België had de honderden Duitse aanvalsvliegtuigen
tegenhouden?
De grote lampen van het vliegveld waren allemaal aangestoken en de lange schaduwen die
over de velden werden geworpen verleenden een onwerkelijk leven aan de machines die hier
nog stonden, hun neus naar boven gericht, mooi in lijn naast het vliegveld. Richard dacht
plots aan de toestellen als aan een zeldzame soort van metalen beesten, dieren waarvan men
brein en lichaam kon scheiden. Het lichaam stond hier vóór hem, en binnenkort zou het dier
een brein krijgen, de menselijke hersenen. De mogelijkheden van het brein zouden dan met
duizend vermenigvuldigd worden, vergeleken met het fragiel omhulsel van water en vlees dat
het brein gewoonlijk meesleepte. Het brein zou nu kunnen heersen over honderden
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012