De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 13 / 217
waren in het bos, ook vergezichten had op het landschap van de graanvelden en de weiden en
de laag hellende heuvels van Haspengouw.
Regen bleek de grootste rijkdom te zijn van onze streek, en we kregen veel regen te
verwerken op Trioteignes als een gift van de goden! Alles werd bijgevolg bedekt met een laag
oeroud mos, de bomen, de stenen, de muren en de daken.
Het lange woonhuis met de twee vleugels was gedeeltelijk gebouwd met oude, grijze stenen
en gedeeltelijk in rode en zwarte bakstenen, en dat in een vreemde mengeling van
middeleeuwse, Renaissance en vernieuwde Gotische stijlen die moesten dateren vanuit
praktisch alle eeuwen tot op onze huidige tijd. Het leek erop alsof elke voorvader die ik ooit
gehad had aan die gevel gewerkt had. De gevel zag er bijgevolg eigenlijk lelijk uit, maar toch
ook interessant. Hij had eveneens een woest en verweerd uitzien, zoals een gebeiteld gelaat
van een oude man dat overgroeid was met rimpels, groeven en kloven en harde, hoekige
trekken. Elegantie was niet de sterkte van onze voorvaderen geweest. De hoofdingang van het
woonhuis stond in de middelste toren, en dat was ook een stevige, eiken, dubbele deur.
Rechts van het poorthuis stond een kleine kapel naast een slanke toren waarboven een
bronzen kruis pronkte met de traditionele koperen windhaan. Het centrale huis en ook die
kapel leken op een samenraapsel en overblijfsel van elke mogelijke stijl van de laatste zes
eeuwen, niet speciaal aantrekkelijk bijgevolg, maar dat was toch de hutsepot van stijlen waar
we in woonden.
Binnen in het woonhuis was het gezellig leven. De ingangszaal was eerder klein, mijn
voorvaderen hadden het niet nodig gevonden gasten te imponeren. De kamers waren niet te
groot, de plafonds niet te hoog, zodat de plaats me steeds herinnerde aan de Tudor
herenhuizen die men in grote aantallen vindt in het Engelse platteland, de ‘country houses’.
De kamers waren modern en gerieflijk ingericht, de muren bepleisterd en beschilderd in
prettige kleuren. Onze grootouders hadden comfortabele canapés, brede zetels en grote
stoelen in de kamers geplaatst en ook tapijten, tafels en andere meubels van recente aankopen.
De oudere meubels waren naar boven gezonden, naar de bovenverdiepingen. Tegen de muren
stonden of hingen de antikwiteiten, de familieportretten en de vazen, schilderijen, oude
lampen, en andere voorwerpen die mijn grootouders in het huis gevonden en bewaard hadden.
We konden onze boeken lezen in een bibliotheek die afgezet was met eiken panelen, en we
konden ook een biljartzaal gebruiken. We zaten in de grote conversatiekamer om naar muziek
te luisteren en om samen te praten. We aten in een Gotische eetkamer waarin de twee enige
ridderharnassen stonden die gered waren gebleven uit de middeleeuwse tijden. Onze
harnassen waren echt, de harnassen uit staal die gebruikt werden om in te vechten, niet de fijn
gebeitelde en gegraveerde paradeharnassen. We dachten nog elk ogenblik in die harnassen
skeletten te vinden die op een dag weer zouden levend worden en uit de eetkamer zouden
stappen met veel gekletter van metaal. Virginie en ik hadden ooit een koordje aan één van de
armen gebonden, ons verborgen, en die arm plots bewogen, waarop Annette, een
dienstmeisje, zo geschrokken werd dat ze in zwijm gevallen was.
Boven, op de twee hogere verdiepingen, lag er een ontelbaar aantal kamers die gebruikt
werden als suites, slaapkamers, badkamers en toiletten. Het kasteel was uitgerust met alle
modern comfort dat men zich kon indenken, en ook de centrale verwarming was nieuw en
efficiënt. Grootvader Charles had daarom ongeveer vijf jaar geleden het kasteel onderste
boven gehaald met verbouwingen.
Virginie en ik sliepen in twee gescheiden kamers ver links van de ingangsdeur, naast het
poorthuis. We hadden vensters in onze kamers die ons een mooi zicht boden op het bos
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012