De Blauwe Bloemen - Theartofpainting.be

De Blauwe Bloemen Blz.: 66 / 217
trillingen vandaan komen die we voelden in het voorste deel van de romp. We hebben daar
niet veel tijd meer voor, vandaag.’
‘Zeker,’ beaamde Bastien, ‘zullen we gaan, Irene?’
‘Jazeker,’ zei Irene, ‘maar enkel als jullie beloven me binnenkort mee te nemen op een
vlucht.’
Bastien wierp zijn blauwe overall op een bank en deed zijn zware officierenmantel aan. Hij
nam de arm van Irene en trok er zacht aan, richting uitgang. Irene glimlachte zoetjes naar Max
en Jef, ze aarzelde even, wou misschien nog wat zeggen, maar dan nam ze de arm van Bastien
aan en ze stapte met hem de hangar uit. Ze protesteerde niet, maar ze bleef aandachtig naar de
toestellen kijken terwijl ze naar buiten geleid werd. Ze keek zelfs nog over haar schouders
naar Max en Jef. Die bewonderden eerder het slank profiel van Irene op dat ogenblik dan de
lijnen van de vliegtuigen.
Jef Asten en Max Vinck volgden met de ogen het paar dat de hangar uit ging. Ze hoorden
Bastien levendig met Irene keuvelen, en ze wachtten nog een hele tijd, Max Vinck
hoofdschuddend, tot Jef Asten de stilte verbrak.
‘Verdomd, verdomd, verdomd,’ vloekte Jef luid, ‘een Duitse in onze hangar! Ze heeft de
vliegtuigen gezien, en goed gezien! Ze zal alles aan de Baron vertellen. Geloof jij in het
toeval, Max?’
‘Dat heb ik nog nooit gedaan,’ verkondigde Max met een stalen gezicht.
Ik was heel erg verrast hier een heel andere Max Vinck te leren kennen, een soldaat met een
vastberaden blik.
‘Waarom in ’s hemelsnaam heeft Charles Trioteignes Duitsers juist op dit ogenblik in zijn
kasteel uitgenodigd?’ vroeg Max.
‘Dat is een zeer pertinente vraag. Deze plaats was verondersteld geheim te blijven. Ons
geheim is gesprongen. Waarom nodigen we nu de hele wereld niet in? Ik moet met Charles
gaan praten! Denk je dat die Irene hier met opzet aan het rondsluipen was?’
‘Ze kwam met opzet voorbij de versperring in de weg,’ beaamde Max. ‘Ze klom naar boven,
en dat was een hele inspanning. Ze kon niet zo maar onschuldig zoals een echte edelvrouw
aan het wandelen zijn. Ze is misschien sportief, en koppig. Er is voldoende open plaats in het
bos en er zijn voldoende paden open om in te wandelen. Het lijkt niet erg edelvrouwelijk om
voorbij een obstakel van gevallen bomen en takken in een holle weg te kruipen. De andere
vrouwen hebben we hier niet gezien! Deze is een halve man! Misschien was dit alles
onschuldig, het kenmerk van een hardnekkige vrouw die zich door geen enkele versperring
laat tegenhouden, maar daar twijfel ik sterk aan. De Baron is echter weg, en ze is inderdaad
een vrouw, geen soldaat, en geen technicus. Misschien zien we slechts spoken.’
‘Misschien ja, misschien ook niet. Ze heeft de toestellen ontdekt. Hoe kunnen we er nu zeker
van blijven dat ze hier niet terugkomt, de hangar in geraakt, de vliegtuigen saboteert, of er
zelfs gewoon mee wegvliegt?’ vroeg Jef, meer tot zichzelf dan tot Max.
‘Is ze een piloot?’ vroeg Max scherp, maar hij maakte een gezicht alsof hij dat voor
onmogelijk hield. ‘Ze is een Gravin, Jef, echt een edelvrouw, eentje die haar handen of haar
jurk niet vuil maakt!’
‘We weten niets van haar af. Ze keek begerig naar de vliegtuigen alsof ze er dadelijk wou in
kruipen! Ze zal Bastien bewerken om te kunnen vliegen.’
‘Ze wil zichzelf de lucht insturen met Bastien,’ grinnikte Max. ‘Wat zou ze kunnen uitvissen
gedurende een korte vlucht in deze toestellen? Ze zou enkele minuten met Bastien vliegen, en
die zal nooit de machines tot hun uiterste trekken, er geen acrobatieën mee uithalen, niet de
volle snelheid. Ze zou niets speciaals vinden. Misschien kunnen we dit beter ook op de
Copyright: René Jean-Paul Dewil © Aantal woorden: 130919 Maart-Juni 2012