AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2484 HOF VAN CASSATIE Nr. 600
Het verlies van een ongeoorloofd voordeel kan geen grond tot schadevergoeding opleveren
en de partij die een ongeoorloofde schade aanvoert heeft er geen gewettigd belang
bij het herstel van die schade te vorderen (artikelen 17 van het Gerechtelijk Wetboek en 6,
1131 en 1133 van het Burgerlijk Wetboek).
Schade kan evenwel pas als ongeoorloofd worden aangemerkt als zij ontstaan is uit een
strafbaar feit of verzuim dat aan de getroffene kan worden toegerekend en een regel van
openbare orde schendt.
Dit was hier niet het geval.
Het arrest stelt immers vast dat de door de verweerster aan (de eiser) betaalde bedragen
van (de eiser) werden teruggevorderd, ook al was hij zogezegd ter beschikking gesteld
wegens ontstentenis van betrekking, dat een gedeelte van de betaalde bedragen berekend
was op grond van een onjuiste anciënniteit en dat de door de verweerster gemaakte berekening
bovendien gegrond was op een barema waarop de eiser geen aanspraak kon maken
en op een netto grondslag in plaats van op een bruto grondslag.
Het arrest wijst er tevens op dat de verweerster verordenende bepalingen heeft overtreden.
Het arrest stelt aldus vast dat de verweerster fouten heeft gemaakt. Het gewaagt daarentegen
van geen enkele onwettige gedraging aan de zijde van de eiser.
Uit die overwegingen volgt dat het arrest, doordat het beslist dat elk voordeel dat op
onrechtmatige wijze wordt verkregen in strijd met wettelijke of verordenende bepalingen
ongeoorloofd is, zonder vast te stellen dat die schending aan de getroffene kan worden
toegerekend, het begrip vergoedbare schade miskent (schending van alle in de aanhef van
het middel aangegeven wetsbepalingen, buiten de artikelen 1319, 1320 en 1322 van het
Burgerlijk Wetboek en inzonderheid de artikelen 1382 en 1383 van dat wetboek).
Tweede onderdeel
De eiser voerde in zijn appelconclusie subsidiair aan dat de verweerster aansprakelijk is
voor haar herhaalde fouten en dat de schade, zijnde de verplichting de door de eiser
onverschuldigd ontvangen bedragen terug te geven, vergoed moest worden door de
toekenning van schadevergoeding ten belope van de bedragen die onverschuldigd zouden
zijn en die de eiser aan de verweerster zou moeten teruggeven.
Met zijn subsidiaire vordering beoogde de eiser aldus het herstel van zijn schade, namelijk
de verplichting het onverschuldigde terug te betalen.
Het was dus niet de bedoeling van de eiser om het voordeel dat hij zogezegd onverschuldigd
had ontvangen in natura of bij equivalent te behouden.
Daaruit volgt dat het arrest, dat beslist dat, ook al was de verweerster tekortgekomen
aan haar voorzichtigheidsplicht, het door de eiser verkregen voordeel noodzakelijkerwijs
ongeoorloofd was en geen grond tot schadevergoeding kon opleveren, het begrip vergoedbare
schade miskent (schending van alle in de aanhef van het middel aangegeven wetsbepalingen,
buiten de artikelen 1319, 1320 en 1322 van het Burgerlijk Wetboek en inzonderheid
de artikelen 1382 en 1383 van dat wetboek).
Indien het arrest in die zin moet worden uitgelegd dat het oordeelt dat eisers subsidiaire
vordering ertoe strekte een door hem zogezegd onverschuldigd ontvangen voordeel te
behouden, beslist het dat eisers voornoemde conclusie een bewering bevat die er niet in
voorkomt en geeft het aldus aan die conclusie een draagwijdte die niet verenigbaar is met
de bewoordingen ervan en miskent het bijgevolg de bewijskracht ervan (schending van
artikelen 1319, 1320 en 1322 van het Burgerlijk Wetboek).
Derde middel
Geschonden wettelijke bepalingen