AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 583 HOF VAN CASSATIE 2421
mei 2007;
- de artikelen 1134, 1319, 1320 en 1322 van het Burgerlijk Wetboek.
Aangevochten beslissingen
Het eerste bestreden arrest bevestigt het beroepen vonnis van 10 juli 2008 in zoverre
het uitspraak doet over de eerste door de verweerster aangevoerde inbreuk op het auteursrecht,
en het uitspraak doet over de kosten, inzonderheid om de onderstaande redenen:
"Het is voor de stakingsrechter niet verboden een aangeklaagde handeling te bestraffen,
wanneer zij, al is zij strijdig met een overeenkomst, ook, los van die overeenkomst, in
strijd is met de wet. Op het vlak van het auteursrecht veroordeelt de wet de handelingen
die niet uitdrukkelijk door de houder van het recht zijn toegestaan. De miskenning van
alle contractuele bedingen die de draagwijdte en de voorwaarden van de toestemming
bepalen (exploitatiewijze, duur, gebied, betaling als voorwaarde voor de toestemming) is,
per definitie, een schending van de wet. Met andere woorden, degene die de grenzen overschrijdt
van de door de houder van het auteursrecht of van de naburige rechten toegekende
exploitatietoestemming maakt zich schuldig aan namaking, los van enige contractuele
fout. Dat is echter niet het geval wanneer de betwiste handeling enkel indruist tegen een
contractueel beding maar geenszins de door de houder gegeven toestemming in het
gedrang brengt. In dat geval gaat het louter om een contractuele miskenning en is de
rechtsvordering tot staking daarop niet van toepassing (B. Michaux, noot onder Voorz.
Burg. Brussel, 27 augustus 1996, A.M., 1998, pp. 74-75).
a) De gewaarborgde minima
(De eiseres) heeft beslist de betaling van de gewaarborgde minima op te schorten
wegens het geschil tussen de partijen over de berekeningsgrondslag van het auteursrecht
en omdat zij geen antwoord kreeg op de vragen die zij in haar brief van 14 juni 2006
stelde m.b.t. de naleving van het recht van mededinging.
De exceptie van wanuitvoering is een louter tijdelijk verweermiddel dat aan een partij
de mogelijkheid biedt de uitvoering van haar verbintenis op te schorten en aldus haar
eigen verbintenissen uit te stellen zolang haar medecontractant de zijne niet heeft uitgevoerd
(Cass., 14 maart 1991, AC, 1990-91, nr. 367; Cass., 7 februari 1979, AC 1978-79,
661).
Zij moet te goeder trouw worden ingeroepen en mag geen rechtmisbruik opleveren; er
is slechts sprake van rechtsmisbruik wanneer het recht waarop een partij zich beroept
zonder redelijk en voldoende belang wordt uitgeoefend, inzonderheid wanneer het berokkende
nadeel buiten verhouding is tot het door de houder van het recht beoogde of
verkregen voordeel (Cass., 30 januari 1992, AC, nr. 283).
Welnu, in dit geval was de controverse omtrent de naleving van het recht van mededinging
al ontstaan vooraleer de overeenkomst van 25 oktober 2005 werd gesloten en zij
werd ten nadele van (de eiseres) beslecht, zowel door de voorzitter van de rechtbank van
eerste aanleg te Brussel als door die van de rechtbank van koophandel te Brussel, althans
gedeeltelijk.
De overeenkomst werd getekend onder voorbehoud van de beroepen die nog voor het
hof (van beroep) hangende waren. Veeleer dan de uitspraak van het hof af te wachten over
de door (de eiseres) opgeworpen excepties, heeft zij het evenwicht dat door onderhandeling
werd bereikt op de helling gezet en zichzelf recht gedaan door de betaling op te
schorten van de gewaarborgde minima die zij in de overeenkomst had aanvaard en
waarvan niet bewezen was dat ze onwettig waren.
(De eiseres) heeft dus de exceptie van wanuitvoering niet te goeder trouw ingeroepen.
Het geschil betreffende de berekeningsgrondslag van de vergoeding, voor het deel dat
de gewaarborgde minima overschrijdt, heeft overigens niets te maken met die minima en