AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2380 HOF VAN CASSATIE Nr. 569
termijn daartoe vijf jaar vanaf de datum waarop ze dient betaald te zijn, d.w.z. binnen
twee maanden na de toezending van het aanslagbiljet 23 . Deze verjaringstermijn kan
worden gestuit op de wijze bepaald in de artikelen 2244 en volgende van het B.W. of door
afstand te doen van de op de verjaring verlopen termijn. In geval van stuiting van de
verjaring treedt een nieuwe verjaring in, die op dezelfde wijze kan worden gestuit, door
verloop van vijf jaren na de laatste akte of handeling waardoor de vorige verjaring is
gestuit, indien geen geding voor het gerecht aanhangig is 24 .
2. Waar uw Hof in zijn arresten van 1 oktober 2002 en 21 februari 2003 25 in toepassing
van de toenmalige ter zake wettelijke bepalingen heeft afgeleid dat een bevel betekend
voor een aldus (niet onbetwistbaar verschuldigde) betwiste belastingschuld niet geldig kan
zijn en geen stuitende werking heeft, bepaalt artikel 49 van de Programmawet van 9 juli
2004 26 dat "niettegenstaande het dwangbevel de eerste akte van de rechtstreekse vervolgingen
is in de zin van de artikelen 148 en 149 van het Koninklijk besluit tot uitvoering
van het Wetboek van de Inkomstenbelastingen (1992), het dwangbevel ook moet geïnterpreteerd
worden als een verjaringstuitende akte in de zin van artikel 2244 van het Burgerlijk
Wetboek, zelfs indien de belastingschuld geen zeker en vaststaand karakter heeft".
Dit voorschrift van artikel 49, waarbij aan het begrip bevel tot betaling in artikel 2244
van het B.W. een verschillende betekenis wordt gegeven door het inzake inkomstenbelastingen
zo uit te leggen dat ook betwiste belastingschulden die geen zeker en vaststaand
karakter hebben, het voorwerp kunnen uitmaken van een bevel dat verjaringstuitende
werking heeft, heeft - blijkens de bedoeling van de wetgever - terugwerkende kracht 27 , die
onontbeerlijk is voor de goede werking of de continuïteit van de openbare dienst, waarbij
uitzonderlijke omstandigheden of dwingende motieven van algemeen belang een verantwoording
bieden voor het optreden van de wetgever 28 .
Krachtens artikel 2 van het B.W. beschikt de wet weliswaar alleen voor het
toekomende en heeft zij geen terugwerkende kracht, zodat een wet die een nieuwe
oorzaak van de stuiting van de verjaring doet ontstaan, aan een handeling die onder vigeur
van de oude wet is gesteld, in de regel niet de uitwerking kan verlenen de lopende
verjaring te stuiten, terwijl de oude wet daaraan niet die uitwerking hechtte 29 .
De wetgever mag evenwel uitdrukkelijk of stilzwijgend van dit beginsel afwijken 30 .
Hoewel artikel 49 van de Programmawet van 9 juli 2004 geen interpretatieve wetsbepaling
is, moet deze nieuwe bepaling echter wel met terugwerkende kracht worden
toegepast overeenkomstig de bedoeling van de wetgever. Uit de parlementaire voorbereiding
van deze wetsbepaling blijkt immers duidelijk dat bij de wetgever de zekere
bedoeling voorzat om door middel van een maatregel met terugwerkende kracht de
rechten van de Schatkist te vrijwaren in de nog hangende procedures waarin de betwiste
het decreet van 22 dec. 2000 houdende bepalingen tot begeleiding van de begroting 2001).
23 Art. 145, eerste lid, van het K.B. tot uitvoering van het W.I.B. 1992 en art. 413 van het W.I.B.
1992 (zoals ook respectievelijk gewijzigd bij art. 6 van het K.B. van 3 mei 1999, BS 4 juni 1999, tot
wijziging van het K.B./W.I.B. 1992, en vervangen bij art. 41 van de wet van 15 maart 1999 betreffende
de beslechting van fiscale geschillen, BS 27 maart 1999), evenals art. 443bis, §1, eerste lid, van
het W.I.B. 1992, zoals ingevoegd bij art. 297 van de Programmawet van 22 dec. 2003, BS 31 dec.
2003, err. 16 jan. 2004).
24 Art. 145 van het K.B./W.I.B. 1992 en art. 443bis, §2, W.I.B. 1992 (zoals ook gewijzigd en
ingevoegd conform het vermelde in voetnoot (23).
25 AR C.01.0670.F, AC, 2002, nr. 526, en AR C.01.0287.N, AC, 2003, nr. 124.
26 BS 15 juli 2004.
27 Cass. 17 jan. 2008, AR F.07.0057.N, AC, 2008, nr. 36.
28 Arbitragehof, 7 dec. 2005, nr. 177/2005, (2235), en 1 feb. 2006, nr. 20/2006, (255).
29 Cass. 12 april 2002, AR C.01.0157.F, AC, 2002, nr. 224.
30 Cass. 17 jan. 2008, AR F.06.0082.N, AC, 2008, nr. 34; Cass. 20 april 2007, AR C.04.0178.N, AC,
2007, nr. 195.