AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 600 HOF VAN CASSATIE 2487
koninklijk besluit van 20 december 1996), 270, 1° (zoals het van toepassing was zowel
vóór als na de wijziging ervan bij de wet van 12 december 1996 en vóór de wijziging
ervan bij de wet van 22 december 1998), en 273, 1° (zoals het van toepassing was zowel
vóór als na de wijziging bij de wet van 28 december 1992), van het Wetboek van de
inkomstenbelastingen 1992, gecoördineerd bij het koninklijk besluit van 10 april 1992,
goedgekeurd bij de wet van 12 juni 1992.
Aangevochten beslissingen en redenen
Het arrest verklaart het hoofd- en incidenteel hoger beroep ontvankelijk, wijzigt het
beroepen vonnis, behalve in zoverre dat de oorspronkelijke vorderingen ontvankelijk
verklaart en de kosten heeft begroot, wijst de hoofdvordering en de aanvullende vordering
van de eiser af, beveelt de heropening van het debat opdat de partijen debat kunnen
voeren over de afrekening van de bedragen waarvan het de overlegging door verweerster
beveelt, en die opgesteld moet worden overeenkomstig de rechtspunten die het arrest
beslecht heeft met betrekking tot de toepassing in de tijd van de terbeschikkingstelling
wegens ontstentenis van betrekking, tot de anciënniteit waarop de eiser aanspraak kan
maken, tot het barema dat op hem van toepassing is en tot de moratoire interest, en houdt
de kosten aan om alle redenen die geacht worden hieronder integraal te zijn weergegeven
en inzonderheid om de onderstaande redenen:
"Bij de afrekening moet (de verweerster) niet alleen de nettobedragen die (de eiser)
ontvangen heeft, maar ook de bedrijfsvoorheffing die integraal deel uitmaakt van de
wedde in aanmerking nemen. Deze vormde voor (de eiser) de belastbare grondslag en is
hem nadien ten goede gekomen als voorschot op de op die inkomsten verschuldigde
belasting. De socialezekerheidsbijdragen die door de (verweerster) werden ingehouden op
de litigieuze bezoldigingen en doorgestort aan de Rijksdienst voor sociale zekerheid,
komen eveneens de betrokkene ten goede, die dus eveneens de tegenwaarde ervan aan de
(verweerster) moet teruggeven".
Grieven
Krachtens de artikelen 270, 1°, en 273, 1°, van het Wetboek van de inkomstenbelastingen
1992 in de versie ervan die in de aanhef van het middel is vermeld, is de werkgever
de bedrijfsvoorheffing persoonlijk verschuldigd.
Zo ook is hij de socialezekerheidsbijdragen die hij aan de Rijksdienst voor sociale
zekerheid betaalt, persoonlijk verschuldigd (artikel 23, §1, van de wet van 27 juni 1969
tot herziening van de besluitwet van 28 december 1944 betreffende de maatschappelijke
zekerheid der arbeiders).
Die bepalingen gelden voor alle personeelsleden van de verweerster (artikelen 30, 1°,
van het in de aanhef van het middel bedoelde Wetboek van de inkomstenbelastingen 1992
1 en 7, §1, van het in het middel vermelde koninklijk besluit van 28 november 1969 tot
uitvoering van de wet van 27 juni 1969).
Daaruit volgt dat de werkgever, wanneer hij de bedrijfsvoorheffing en de sociale zekerheidsbijdragen
betaalt, een eigen schuld aflost en bijgevolg geen enkele betaling aan de
werknemer doet. Zodoende krijgt deze niets ook al komt het hem onrechtstreeks ten
goede.
Hoewel echter, krachtens artikel 1376 van het Burgerlijk Wetboek, eenieder verplicht is
hetgeen hij onverschuldigd heeft ontvangen terug te geven aan degene van wie hij het
ontvangen heeft, bestaat die verplichting enkel tot beloop van het bedrag dat de persoon
"ontvangt" van degene die de rechtsvordering tot teruggave kan instellen.
Bijgevolg schendt het arrest die bepaling, waarvan het impliciet toepassing maakt,
wanneer het beslist dat zij de eiser verplichtte aan de verweerster de bedragen terug te
geven waarvan het overigens vaststelt dat ze door laatstgenoemde, in haar hoedanigheid