AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 576 HOF VAN CASSATIE 2403
wegvoeren, het bewust aarzelen en stilzwijgen en het laten gebruiken van de
valse stukken door O S; dit is een miskenning van eisers recht om zichzelf niet te
incrimineren en een leugenachtige verklaring af te leggen; de eiser heeft geen
actieve deelnemingsverplichting, maar mag het gebeuren passief ondergaan.
15. Het zwijgrecht behelst niet dat de rechter nooit een gevolg zou mogen
trekken uit het stilzwijgen van de verdachte en verhindert niet dat die gevolgtrekking
wordt gemaakt naar de concrete omstandigheden, zonder algemeen te zijn.
Onder die voorwaarde mag de rechter een naar de feitelijke omstandigheden
betekenisvol stilzwijgen, samen met ander bewijs, als een gegeven ten laste
beschouwen.
16. Het arrest oordeelt dat de eerste rechter terecht geoordeeld heeft dat de
eiser als mededader schuldig is aan de in telastlegging A.1 bedoelde valsheid
daar zonder zijn ontlokking van het plan om vaststellingen te vervalsen nadat hij
daartoe reeds een poging had ondernomen, namelijk door het proberen
wegduwen van het aangereden voertuig, gecombineerd met zijn medewerking
(het zich laten wegvoeren), de valsheid niet gepleegd was en ze ook niet
gepleegd kon worden. Het oordeelt verder dat het bewuste aarzelen en stilzwijgen
van de eiser een positieve bijdrage uitmaakte zonder dewelke de betreffende
valsheid niet had kunnen worden gepleegd. Ten slotte oordeelt het arrest
dat de eiser opzettelijk aan het gebruik van de valse stukken heeft meegewerkt en
dit gebruik mogelijk heeft gemaakt op dezelfde wijze als de valsheid zelf tot
stand is gekomen.
Op grond van die redenen oordeelt het arrest zonder miskenning van eisers
zwijgrecht, dat hij schuldig is aan telastleggingen A.1. en B.1.
Het onderdeel kan in zoverre niet worden aangenomen.
17. In zoverre het onderdeel gericht is tegen de schuldigverklaring door de
appelrechters aan de telastleggingen A.2. en B.2., verduidelijkt het niet in welke
mate de appelrechters eisers zwijgrecht en diens recht om zichzelf niet te incrimineren
zouden hebben geschonden.
Het onderdeel is in zoverre niet ontvankelijk.
Tweede onderdeel
18. Het onderdeel voert schending aan van de artikelen 1319, 1320 en 1322
Burgerlijk Wetboek: met betrekking tot de telastlegging A.1 oordeelt het arrest
ten onrechte dat zonder de ontlokking van het plan om vaststellingen te
vervalsen door de eiser en zijn medewerking eraan, met name het zich laten
wegvoeren, de valsheid niet gepleegd was geweest en ze ook niet gepleegd kon
worden; aldus miskent het arrest de bewijskracht van de verklaring van O S van
7 mei 2009 en de verklaringen van S C van 5 maart 2009 en 29 mei 2009 alsook
de verklaring bedoeld in telastlegging A.1.
19. Met de in het middel weergegeven redenen geven de appelrechters geen
uitlegging van de bedoelde verklaringen en miskennen zij de bewijskracht ervan
niet.
Het onderdeel mist feitelijke grondslag.
Derde onderdeel