AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 629 HOF VAN CASSATIE 2607
betreffende het beroepsverleden van de verweerder te verzamelen, houdt geen rekening
met de verplichting van de verweerster om de aanvragen van de werkloze correct te
behandelen overeenkomstig artikel 24 van het koninklijk besluit van 25 november 1991,
meer bepaald wanneer het erom gaat te "bewijzen" dat de werkloze een beroepsverleden
van twintig jaar heeft, overeenkomstig artikel 126, 5°, van datzelfde koninklijk besluit
(schending van de artikelen 24 en 126, meer bepaald 5°, van het koninklijk besluit van 25
november 1991).
Het arrest, dat beslist dat de eiser, bij gebrek aan verantwoordingsstukken die een loopbaan
van twintig jaar zouden bewijzen, artikel 93 van het ministerieel besluit had moeten
toepassen en de aanvraag van de werkloze dus had moeten terugsturen, schendt die bepaling
alsook artikel 90 van datzelfde ministerieel besluit, in zoverre het dossier volledig
was in de zin van artikel 90, daar het de eiser de mogelijkheid bood om op basis van de
ontvangen documenten te beslissen over de rechten van de werkloze en artikel 93 de eiser
niet verplichtte om, op grond van gegevens die niet in het dossier voorkomen, actief te
onderzoeken of de werkloze op meer voordelen recht heeft (schending van de artikelen 90
en 93 van het ministerieel besluit).
Het arrest, dat beslist dat de verweerder, door de aangifte van zijn persoonlijke en familiale
toestand (het formulier C1),"dat een beroepsverleden van meer dan twintig jaar
vermeldt", een beroepsverleden van meer dan twintig jaar heeft bewezen, hoewel hij
verklaard heeft dat hij pas "begonnen is te werken in 1965", wat niet overeenkomt met de
vermelding van een beroepsverleden van meer dan twintig jaar, daar de arbeidsperiode
om enigerlei reden onderbroken kon zijn geweest, geeft aan die aangifte een draagwijdte
die zij krachtens de werkloosheidsreglementering niet heeft en schendt derhalve artikel
133, §2, eerste lid, van het koninklijk besluit van 25 november 1991.
Het arrest, dat beslist dat de eiser ten aanzien van de uitbetalingsinstelling een fout
heeft begaan door haar onjuiste informatie te verstrekken (door een code P toe te kennen),
terwijl die code, zoals het arrest vaststelt, "doet vermoeden dat het beroepsverleden (van
de werkloze) was berekend", is niet naar recht verantwoord, daar de eiser geen enkele fout
heeft begaan door de verschuldigde uitkeringen te berekenen op basis van het beroepsverleden
dat de werkloze daadwerkelijk heeft bewezen en door te weigeren hem de anciënniteitstoeslag
toe te kennen, aangezien hij geen beroepsverleden van meer dan twintig jaar
bewezen had (schending van de artikelen 1382 en 1383 van het Burgerlijk Wetboek, 126,
5°, van het koninklijk besluit van 25 november 1991 en 90, tweede lid, 2°, van het ministerieel
besluit van 26 november 1991).
III. BESLISSING VAN HET HOF
Tweede middel
De werkloze moet, in de gevallen bedoeld in artikel 133, §1, van het koninklijk
besluit van 25 november 1991 houdende de werkloosheidsreglementering,
bij de uitbetalingsinstelling een dossier indienen met daarin een uitkeringsaanvraag
en alle stukken die nodig zijn om over het recht op uitkeringen te beslissen
en het bedrag ervan te bepalen.
Krachtens artikel 90 van het ministerieel besluit van 26 november 1991
houdende toepassingsregelen van de werkloosheidsreglementering, moet het
dossier, om volledig te zijn, alle stukken bevatten die dienstig zijn om over het
recht op uitkeringen te beslissen en het bedrag ervan te bepalen.
Artikel 93, §2, tweede lid, van dat ministerieel besluit, bepaalt dat het werkloosheidsbureau,
indien het dossier onvolledig is, het dossier terugzendt naar de
uitbetalingsinstelling, vergezeld van een formulier "terugzending van het