AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2628 HOF VAN CASSATIE Nr. 634
De afstand door de administratie van haar hoger beroep tegen een vonnis dat
de beklaagde heeft veroordeeld, gaat niet gepaard met een afstand van rechtsvordering
en impliceert evenmin een dergelijke afstand, maar leidt integendeel ertoe
dat de beroepen veroordelende beslissing definitief wordt.
9. Het bestreden arrest oordeelt:
- met betrekking tot het recht van de administratie om afstand te doen van het
door haar ingestelde hoger beroep als volgt: "Inzake douane en accijnsmisdrijven
oefent de administratie der douane en accijnzen de vervolging niet enkel uit, zij
beschikt er ook over en is derhalve de motor van de strafvordering. (...) De door
de administratie der douane en accijnzen gedane afstand van hoger beroep
behelst uiteraard geen afstand van haar vordering, doch enkel van een rechtsmiddel,
zodat de argumentatie van [de eiser III.1] ter zake niet dienend is." (p.
55) en het stelt die afstand van hoger beroep ook vast (p. 143);
- dat gelet op die afstand en de aanvullende rol van het openbaar ministerie
met betrekking tot de hoofdgevangenisstraffen het hoger beroep van het openbaar
ministerie ten aanzien van de eiser III.1 in de zaken II en IV zonder voorwerp
is (p. 55);
- dat de zaken II en IV wat betreft de eiser III.1 niet meer aanhangig zijn voor
de rechter in hoger beroep (p. 56).
Deze beslissing is niet naar recht verantwoord.
Het middel is gegrond.
Tweede middel van de eiser III.1
10.. Het middel voert schending aan van artikel 90quater, §1, tweede lid, 1° en
2°, Wetboek van Strafvordering: het bestreden arrest oordeelt ten onrechte dat
het volstaat dat de tapmaatregelen melding maken van één van de misdrijven die
voorkomen op de door artikel 90ter Wetboek van Strafvordering bedoelde lijst
zonder dat de beschikkingen zelf enige concrete motivering eigen aan de zaak
moeten verschaffen (eerste onderdeel); het bestreden arrest weigert ten onrechte
de tapbeschikkingen nietig te verklaren niettegenstaande deze niet concreet
vermelden waarom ze onontbeerlijk zijn om de waarheid aan de dag te leggen
(tweede en derde onderdeel).
11.Volgens artikel 90quater, §1, tweede lid, 1° en 2°, Wetboek van Strafvordering
moet elke beschikking waarbij machtiging wordt verleend tot een bewakingsmaatregel
van afluisteren, op straffe van nietigheid de aanwijzingen en de
concrete feiten vermelden, eigen aan de zaak, die de maatregel wettigen overeenkomstig
artikel 90ter Wetboek van Strafvordering, evenals de redenen waarom
de maatregel onontbeerlijk is om de waarheid aan de dag te brengen.
Volgens artikel 90ter, §1, eerste lid, Wetboek van Strafvordering, kan de
onderzoeksrechter slechts de bewakingsmaatregel van het afluisteren bevelen
indien er ernstige aanwijzingen bestaan dat het feit waarvoor hij geadieerd is, een
strafbaar feit is bedoeld in één van de bepalingen opgesomd in §2, en indien de
overige middelen van onderzoek niet volstaan om de waarheid aan de dag te
brengen.
De beschikking waarbij machtiging wordt verleend tot een bewakingsmaat-