AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2624 HOF VAN CASSATIE Nr. 633
Men zou kunnen een gelijkenis maken tussen de beslissing over een verzoek tot herstel
in eer en rechten enerzijds en de beslissing over een vordering tot opheffing, opschorting
of vermindering van een dwangsom anderzijds. Ook de beslissing over een vordering tot
opheffing, opschorting of vermindering van de dwangsom wordt genomen nadat de
strafvordering door de eerdere veroordeling is uitgedoofd, maar kan geïnterpreteerd
worden als rakende aan de gevolgen die de eerdere veroordeling op de strafvordering voor
de toekomst genereert. Redenerend in overeenstemming met het voormelde arrest zou de
beslissing over een vordering tot opheffing, opschorting of vermindering van de
dwangsom dan ook gelijkgesteld kunnen worden met de eerdere beslissing over de
strafvordering; alsdan zou het cassatieberoep dat wordt ingesteld door de veroordeelde tot
betaling van een dwangsom die in toepassing artikel 1385quinquies van het Gerechtelijk
Wetboek voor de strafrechter de opheffing, opschorting of vermindering van de
dwangsom vordert ontvankelijk zijn, ook als het niet betekend werd.
Dat is nochtans niet de redenering die het Hof heeft gevolgd toen het zich bij arrest van
6 maart 1990 voor de eerste keer uitsprak over de vraag of het cassatieberoep dat wordt
ingesteld door een dagende partij tot opheffing van een dwangsom aan de verweerder
dient te worden betekend. Het Hof oordeelde toen dat de voorziening van de rechtstreeks
dagende partij die – na als beklaagde veroordeeld te zijn, op de civielrechtelijke vordering,
tot het betalen van een dwangsom voor iedere dag vertraging in de uitvoering van de
hoofdveroordeling en na de vroegere burgerlijke partij rechtstreeks te hebben gedagvaard
voor de strafrechter tot opheffing van de veroordeling tot het betalen van een dwangsom,
wegens de onmogelijkheid om de hoofdveroordeling na te leven – zijn cassatieberoep
tegen de beslissing waarbij de rechtstreekse dagvaarding ongegrond wordt verklaard niet
heeft doen betekenen aan de rechtstreeks gedaagde partij, niet ontvankelijk is 25 . Het Hof
heeft de beslissing over de vordering tot opheffing van de dwangsom toen dus niet gelijkgesteld
met de eerdere beslissing over de tegen de beklaagde ingestelde strafvordering of
burgerlijke vordering. Het Hof heeft integendeel geoordeeld dat de veroordeelde tot betaling
van een dwangsom die in toepassing van artikel 1385quinquies van het Gerechtelijk
Wetboek voor de strafrechter een vordering tot opheffing van de dwangsom instelt geen
‘veroordeelde partij’ is in de zin van artikel 417 van het Wetboek van Strafvordering, die
van de verplichting tot betekening van het cassatieberoep wordt uitgezonderd en dat de
veroordeelde tot betaling van een dwangsom die een dergelijke vordering instelt zijn
positie als verweerder heeft verlaten, zelf als vragende partij optreedt en als dusdanig tot
betekening van zijn cassatieberoep gehouden is.
Die gedachtegang werd verder doorgetrokken toen het Hof op 4 september 2001
oordeelde dat de voorziening van eiser, verweerder op derdenverzet tegen een beslissing
op grond van een door hemzelf ingestelde vordering tot opheffing van de met toepassing
van artikel 1385bis Gerechtelijke Wetboek bevolen dwangsom, niet ontvankelijk is
wegens niet betekening aan de partij waartegen zij is gericht 26 . Ook de hiervoor reeds
aangehaalde, recente rechtspraak van het Hof dienaangaande ligt in die lijn. In wezen
getuigt slechts het arrest van 4 september 2007 van een andere invalshoek ingevolge een
extensieve interpretatie van het arrest van het Grondwettelijk Hof van 30 juni 2004.
In het licht van de hiervoor toegelichte principes die het leerstuk van de betekening van
het cassatieberoep in strafzaken beheersen en vooral in het belang van de rechtszekerheid
komt het dan ook aangewezen voor dat het Hof verder eenduidig het standpunt zou
innemen dat de veroordeelde tot betaling van een dwangsom die in toepassing van artikel
1385quinquies van het Gerechtelijk Wetboek voor de strafrechter een vordering tot
opheffing, schorsing of vermindering van de dwangsom instelt, er overeenkomstig de
algemene, in artikel 418 van het Wetboek van Strafvordering vervatte regel, toe gehouden
25 Cass. 6 maart 1990, AR 3597, AC, 1989-90, nr. 410.
26 Cass. 4 september 2001, AR P.01.0545.N, AC, 2001, nr. 440.