AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2428 HOF VAN CASSATIE Nr. 584
vatbaar en vereist dat er een volstrekte materiële onmogelijkheid bestaat om de uiteenlopende
beslissingen gezamenlijk ten uitvoer te leggen ten aanzien van alle partijen.
Het is niet voldoende dat de uiteenlopende beslissingen aanleiding geven tot incompatibele
oplossingen en dat die toestand ongezond, oneerlijk is en dat de ene elk praktisch
gevolg ontneemt voor de andere partij of partijen aan wie het ten goede komt.
Het is vereist dat de gelijktijdige tenuitvoerlegging van de uiteenlopende beslissingen
radicaal en definitief onmogelijk is. Als één ervan ten uitvoer kan worden gelegd zonder
de tenuitvoerlegging van de andere volstrekt te beletten, kan er geen onsplitsbaarheid zijn
in de zin van artikel 31 van het Gerechtelijk Wetboek.
En, enkel in dat geval, waarvan de uitzonderlijke aard door de stellers van het Gerechtelijk
Wetboek werd gewild, (...) zal toepassing worden gemaakt van artikel 1053 van het
Gerechtelijk Wetboek - dat luidt als volgt: "Wanneer het geschil onsplitsbaar is, moet
hoger beroep gericht worden tegen alle partijen wier belang in strijd is met dat van de
eiser in hoger beroep. Deze moet bovendien de andere niet in het beroep komende, niet in
beroep gedagvaarde of niet opgeroepen partijen binnen de gewone termijnen van hoger
beroep en ten laatste voor de sluiting van de debatten in de zaak betrekken. Bij nietinachtneming
van de in dit artikel gestelde regels wordt het hoger beroep niet toegelaten"
- en zal bij ontstentenis van hoger beroep tegen alle partijen die tegen de appellant
conclusie hebben neergelegd, binnen een maand na de betekening van het beroepen
vonnis, ongeacht de partij die het initiatief tot die betekening heeft genomen, het beroep
niet-ontvankelijk verklaard kunnen worden.
Het geschil dat (de) eerste twee verweersters en de eiseres en de tot bindendverklaring
van het arrest opgeroepen partij met elkaar hadden over de rechtsvordering tot uitzetting
wegens gebruik zonder titel of recht van de litigieuze percelen en tot betaling van schadevergoeding
wegens genotsderving, was niet alleen niet onsplitsbaar in de zin van de in het
middel aangewezen bepalingen ten opzichte van het geschil in het kader waarvan de
eiseres de erkenning van het bestaan van een pacht in haar voordeel vorderde en tevens de
veroordeling vorderde van de verweerders sub 5 tot 16 om haar schadevergoeding te
betalen, daar de materiële tenuitvoerlegging van de uiteenlopende beslissingen die
gewezen zijn in het kader van die twee zaken niet op volstrekte wijze materieel onmogelijk
was gemaakt, maar tevens was het geschil over de rechtsvordering die de eiseres
tegen de verweerders had ingesteld, zelf niet onsplitsbaar daar de uitgesproken uiteenlopende
beslissingen, waarvan de ene het bestaan van een pacht erkenden en sommige
verweerders tot schadevergoeding veroordeelden en waarvan de andere deze vorderingen
niet inwilligden, met name omdat er geen hoger beroep was ingesteld tegen een of
verscheidenen van hen, en, bijgevolg omdat het beroepen vonnis dat de rechtsvorderingen
van de eiseres niet had toegewezen, gehandhaafd blijft, materieel gelijktijdig ten uitvoer
zouden kunnen worden gelegd, aangezien de tenuitvoerlegging om geen enkele reden
volstrekt materieel onmogelijk was.
Daaruit volgt dat het bestreden vonnis dat, omdat het hoger beroep van de eiseres niet
binnen een maand na de op initiatief van de eerste twee verweersters gedane betekening
van het beroepen vonnis was ingesteld tegen de verweerder sub 13, de beroepen nietontvankelijk
verklaart tegen het beroepen vonnis dat zowel uitspraak doet over de
oorspronkelijke rechtsvordering van de eerste verweersters tegen de eiseres en de tot
bindendverklaring van het arrest opgeroepen partij, als over de rechtsvordering van de
eiseres (tegen) alle verweerders samen teneinde te doen erkennen dat er in haar voordeel
een pacht bestaat en teneinde de verweerders J.-N. te doen veroordelen om haar schadevergoeding
te betalen, niet naar recht verantwoord is en dit vonnis het wettelijk begrip
onsplitsbaarheid in de zin van de artikelen 31 en 1053 van het Gerechtelijk Wetboek
miskent.