AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

Nr. 569 HOF VAN CASSATIE 2379
Op basis van de hierboven toegelichte principes mag m.i. echter niet uit het oog worden
verloren dat de geldelijke waardering van het nadeel (en de objectieve mogelijkheid tot
vaststelling daartoe) de grondslag biedt voor het bepalen van de aanleg, en dat derhalve -
juist in het belang van de bekommernis om te voorkomen dat de regels van de aanleg
worden omzeild 14 - de waarde van het geschil kan worden gemeten aan het nadeel (in casu
het bedrag van de aanslag/heffing) dat een partij beweert te hebben geleden ingevolge de
bestreden beslissing 15 .
Waar het voorschrift van artikel 619 van het Ger.W., zoals hierboven toegelicht 16 , traditioneel
zo wordt uitgelegd dat hoger beroep mogelijk is telkenmale de vordering geen
betrekking heeft op een bepaalde geldsom of op een representatieve titel in verband
daarmee 17 , beoogt het voorwerp van de voorliggende vordering in nietigverklaring van de
lastens verweerster gevestigde heffing evenwel juist het tenietdoen van een uitvoerbare
titel die wel degelijk een bepaalde geldsom vertegenwoordigt, zodat de waarde van de
betwisting bepaald wordt door dit bedrag 18 , dat te dezen 940,46 EUR bedraagt 19 en
derhalve lager ligt dan het door artikel 617 van het Ger.W. (eerste lid, tweede zin)
bepaalde bedrag, zodat het mij voorkomt dat de bestreden beslissing aldus gewezen is in
laatste aanleg, waartegen overeenkomstig de artikelen 608 en 609 van het Ger.W.
cassatieberoep open staat.
7. Hieraan wordt m.i. geen afbreuk gedaan door de omstandigheid dat artikel 617,
derde lid, van het Ger.W. 20 bepaalt dat de door de rechtbank van eerste aanleg uitgesproken
vonnissen over geschillen m.b.t. de toepassing van een belastingwet, steeds
vatbaar zijn voor hoger beroep.
Waar dit nieuwe voorschrift o.m. tot gevolg heeft dat inzake geschillen over lokale en
provinciale belastingen, die vaak het bedrag vermeld in artikel 617 van het Ger.W. niet
overschrijden, niettemin steeds hoger beroep mogelijk zal zijn, ligt in deze evenwel geen
beslissing van de rechtbank van eerste aanleg voor, en bepaalt artikel 11 van voormelde
wet als overgangsbepaling, dat de gedingen die hangende zijn bij de hoven, de rechtbanken
en andere instanties, met inbegrip van de rechtsmiddelen die tegen hun
beslissingen kunnen worden aangevoerd, worden vervolgd en afgehandeld met toepassing
van de vóór 1 maart 1999 geldende regels.
Voor de zaken die aldus vóór de wetswijziging door de wet van 23 maart 1999 worden
ingeleid voor de rechtbanken van eerste aanleg c.q. de vrederechters, is de vroeger
bestaande regeling dan ook bewaard gebleven en blijft in die gevallen het gemeen recht
toepasselijk 21 , waarin vóór de hervorming van de fiscale procedure in 1999 geen uitzondering
was voorzien op de regels van de aanleg inzake geschillen over de toepassing van
een belastingwet.
8. Ik ben dan ook van oordeel dat het cassatieberoep ontvankelijk is.
B. Het middel zelf
1. Wat de verjaring van de heffing op de waterverontreiniging betreft 22 , bedraagt de
14 Zie Cass. 8 januari 2004, AR C.01.0453.N, AC, 2004, nr. 6.
15 Zie Cass. 3 april 2006, AR C.04.0079.N - C.04.0080.N, AC, 2006, nr. 189.
16 Zie supra voetnoot (11).
17 G. ClOSSET - MARCHAL e.a., Examen de jurisprudence (1993-2005), Droit judiciaire privé. Les voies
de recours, RC JB, 2006, (83) 180, nrs. 141 en 142.
18 Zie Cass. 12 jan. 1972, AC, 1072, 463.
19 Zie eveneens het bestreden vonnis blz. 3, in fine.
20 Zoals gewijzigd bij art. 6 van de wet van 23 maart 1999 betreffende de rechterlijke inrichting in
fiscale zaken, BS 27 maart 1999, 9894:
21 Cass. 7 april 2000, AR C.99.0486.N, AC, 2000, nr. 232.
22 Zie o.m. art. 35septiesdecies, §1, van de wet van 26 maart 1971 op de bescherming van de oppervlaktewateren
tegen verontreiniging Vlaams Gewest, BS 1 mei 1971, (zoals gewijzigd bij art. 13 van