AC 10 2010 (PDF, 1.35 MB) - Federale Overheidsdienst Justitie ...

2424 HOF VAN CASSATIE Nr. 583
aansprakelijkheid, en niet tot die van de stakingsrechter op grond van artikel 87, in de
twee opeenvolgende versies ervan, van de wet van 30 juni 1994 betreffende het auteursrecht
en de naburige rechten, en schendt het aldus die bepaling door ze ten onrechte toe te
passen.
Tweede onderdeel
Krachtens artikel 1, §1, van de wet van 30 juni 1994 betreffende het auteursrecht en de
naburige rechten heeft "alleen de auteur van een werk van letterkunde of kunst (...) het
recht om het op welke wijze of in welke vorm ook, direct of indirect, tijdelijk of duurzaam,
volledig of gedeeltelijk te reproduceren of te laten reproduceren".
Het eerste bestreden arrest bevestigt het beroepen vonnis van 10 juli 2008 in zoverre dit
de eerste door de verweerster aangevoerde schending van artikel 1, §1, van de wet van 30
juni 1994 betreffende het auteursrecht heeft vastgesteld en de staking ervan bevolen op
grond dat de eiseres de bedongen gewaarborgde minima sinds 1 oktober 2006 niet
betaalde.
In de overeenkomst van 1 augustus 2005 hadden de eiseres et de verweerster bedongen
dat de verweerster aan de eiseres toestemming gaf om het door haar beheerde repertorium
van muziekwerken te gebruiken (artikel 1 van die overeenkomst) in ruil voor de betaling
van een vergoeding door de eiseres (artikel 4 van die overeenkomst).
Het beroepen vonnis van 10 juli 2008 en het eerste bestreden arrest stellen vast dat de
eiseres de betaling van de bedongen gewaarborgde minima op 1 oktober 2006 heeft stopgezet
en leiden daaruit af dat artikel 1, §1, van de wet van 30 juni 1994 betreffende het
auteursrecht geschonden is op grond dat de toestemming tot gebruik niet langer bestond
en dat de eiseres, door toch nog de beschermde werken uit het repertorium van de
verweerster te gebruiken, het auteursrecht miskende.
Weliswaar kan de niet-betaling door de eiseres van de gewaarborgde minima een
miskenning opleveren van haar contractuele verplichtingen en haar contractuele aansprakelijkheid
in het gedrang brengen, maar uit die niet-betaling kan niet worden afgeleid dat
de overeenkomst van 1 augustus 2005 ontbonden zou zijn, aangezien geen enkele
beslissing tot gerechtelijke ontbinding werd uitgesproken. Bovendien blijkt uit de
bestreden arresten niet dat de verweerster een exceptie van wanuitvoering zou hebben
opgeworpen wegens het feit dat de eiseres de bedongen vergoedingen niet betaalde.
Bijgevolg bleef de toestemming van de verweerster aan de eiseres m.b.t. het gebruik van
haar repertorium bestaan, ook al kwam de eiseres de uitvoering van haar contractuele
verplichtingen niet langer na, omdat de verweerster haar eigen contractuele verplichtingen
niet nakwam.
Het eerste bestreden arrest stelt vast dat de eiseres een inbreuk op het auteursrecht
pleegde (artikel 1, §1, van de wet van 30 juni 1994) omdat, door de bedongen gewaarborgde
minima niet langer te betalen, de bedongen toestemming tot gebruik van het repertorium
niet langer kon bestaan, terwijl de overeenkomst van 1 augustus 2005, waarin was
bedongen dat de verweerster die toestemming gaf en de eiseres vergoedingen betaalde,
niet was ontbonden en de wanuitvoering door de eiseres van haar contractuele verbintenissen
niet het einde van die overeenkomst en van de contractuele verplichtingen tot
gevolg kon hebben, en uit de bestreden arresten niet blijkt dat de verweerster de exceptio
non adimpleti contractus zou hebben toegepast. Bijgevolg schendt het eerste bestreden
arrest artikel 1, §1, van de wet van 30 juni 1994 betreffende het auteursrecht en de naburige
rechten door vast te stellen dat de eiseres dat artikel geschonden heeft ofschoon zij de
noodzakelijke toestemming tot gebruik had en schendt het bovendien artikel 1134 van het
Burgerlijk Wetboek door te beslissen dat de eiseres niet over de noodzakelijke toestemming
besliste om de werken uit het repertorium van de verweerster te gebruiken. Het
miskent ten slotte de bewijskracht van die overeenkomst, door er, tot staving van zijn