herkese lâzım olan îmân - cubuklukoyu

kerîmde, bu suçları işleyenler için bildirilmiş olan, ağır cezâlardır.İslâm devletlerinde had cezâlarını hâkimler dahî afv edemez.Had cezâsını îcâb eden suç işleyenlere, cezâları herkesin gözüönünde tatbîk edilir. Bu ağır cezâlara çarpdırılmak korkusundan,kimse bu suçları işlemez, işleyemez.Şimdi birâz da hıristiyanların ellerindeki (Kitâb-ı mukaddes)ikarışdıralım:Matta İncîlinin 18. bâbının sekizinci âyetinde şöyle yazılıdır:(Îsâ dedi ki, Elin ve ayağın seni sürçtürürse, onu kes, kendindenat. Sana, topal veyâ çolak olarak hayâta girmek, iki el ve ayağınolarak ebedî ateşe atılmakdan dahâ iyidir.)Tevrâtın (Hurûc) kitâbının 31. ci bâbının ondördüncü âyetinde,(rabbe mukaddes olan Cumartesi günü her kim iş işlerse, katlolunacakdır) denilmekdedir.Demek oluyor ki, büyük günâh işleyenlerin elinin ve ayağınınkesilmesinin uygun olduğu, Tevrât ve İncîlde yazılıdır.Doktorun verdiği ilâc hastaya acı gelebilir. Onu fâidesiz, hattâzararlı zannedebilir. Fekat, tabîbin ilmine güvenip de, ilâcı kullanınca,şifâ bulur. Kalb, rûh ve beden hastalıklarının mutlak tabîbiolan Allahü teâlâ da, hırsızlık hastalığına en te’sîrli ilâç olarak, hırsızınelinin kesilmesini emr eyledi. Her müslimân bu emri bilinceve birkaç hırsızın elinin kesildiği işitilince, korkudan kimsede hırsızlıkhuyu kalmaz. Hırsızlık hastalığı yok olur. İnsanlar malınınçalınması üzüntüsünden ve çeşidli zararlardan kurtulur.Kimsenin eli de kesilmez olur.4 — (İslâm dîni, insandan irâde kuvvetini almakda, her şeyi(Kader)e, (Kısmet)e bağlıyarak, insanları hiç bir şey yapmaz, tenbelve âtıl bırakmakda) imiş.Bu da, temâmiyle yanlış bir iddi’âdır. İslâm dîni insanlara dâimâ,çalışmak, aklını doğru kullanmak, her dürlü yeniliği öğrenmek,muvaffak olmak için her dürlü meşrû çâreye başvurmak vehiç bir zemân yorulmamak ve usanmamak husûslarını emr etmekdedir.Allahü teâlâ, kullarından kendi işlerine, kâbiliyyetlerinegöre karâr vermelerini ve bu işleri ona göre yapmalarını emr etmekdedir.Kısmet kelimesinin ma’nâsı büsbütün başkadır. Bir müslimânancak her hangi bir işde aklını kullandığı, her çâreye başvurduğuve son derecede çalışdığı hâlde, bir başarıya ulaşamazsa, me’yûsolmamalı ve bu sonucun, Allahü teâlânın kendisi için münâsibgördüğü bir husûs olduğunu kabûl ederek, kısmetine râzı olmalı-– 119 –