herkese lâzım olan îmân - cubuklukoyu

demekdedir. Hâlbuki İslâmiyyet bize, Allahü teâlâyı saymamızı,sevmemizi, yalnız Onun emrlerine uymamızı, bir yandan da, kendiaklımızı ve mantığımızı kullanmamızı emr etmekdedir. Hıristiyanlıkdabir mikdâr hakîkat kalmışdır. İslâmiyyetde ise, herşeyhakîkat üzerine kurulmuşdur. Kur’ân-ı kerîmde, Allahü teâlâ,hangi ırkdan, hangi renkden olursa olsun, bütün kullarına Yûnussûresi yüzsekizinci âyetinde meâlen şunu beyân buyurmuşlardır:(de ki, Ey insanlar! Rabbinizden size hakîkat gelmişdir. Doğru yolagiren ancak kendi kazancı için girmiş ve sapıtan da kendi zararınaolarak sapıtmışdır. Ben sizin bekçiniz değilim). Ben bütünbunları okudukdan ve Kur’ân-ı kerîmin ma’nâsını iyice kavradıkdansonra, islâmiyyetin her dürlü düşüncelerime en doğru cevâbıverdiğini gördüm, seve seve müslimân oldum. İslâmiyyet bana hakîkîyolu gösterdi ve cesâret verdi. Dünyâda huzûr ve râhata kavuşmakve âhiretde selâmete erişmek için, müslimân olmakdanbaşka bir tarîk [yol] yokdur.21Bayan MAVİŞ B. JOLLY(İngiliz)Ben İngilterede hıristiyan olarak doğdum. Vaftiz edildim vebugün elimizde bulunan İncîlde yazılı olanları öğrenerek büyüdüm.Çocukken kiliseye gitdiğim zemân, muhtelif ışıklar, minberdeyanan mumlar, müzik, günnük kokuları ve muhteşem elbiselergiymiş râhibler, üzerimde büyük bir te’sîr yapıyordu. Ma’nâsınıhiç anlıyamadığım düâlar okunurken, bunların âhengi beni ürpertiyordu.Sanırım ki, bu çocukluk zemânımda, ben koyu bir hıristiyandım.Fekat, zemân geçdikce ve benim tahsîl derecem yükseldikce,kafamda ba’zı sü’aller hâsıl olmağa başladı. O zemâna kadartam inandığım hıristiyanlık dîninde, ba’zı noksanlar bulmağabaşladım. Gün geçdikce içimdeki şübhelerin artdığını görüyordum.Yavaş yavaş hıristiyanlıkdan uzaklaşmağa başladım. Artık,hiç bir dîne inanmıyordum. Kilisenin çocukken beni kendisinehayrân eden o muhteşem manzarası, bir hayâl gibi gözümün önündenuçup gitmişdi. Mektebden me’zun olduğumuz zemân, tâmma’nâsı ile bir dinsiz (ateist) olmuşdum. Fekat, bir müddet sonra,farkına vardım ki, hiç bir şeye inanmamak, insânın rûhunda derinbir ye’s, za’fiyyet, boşluk bırakmakdadır. İnsanın muhakkak birmelce’e, bir dayanağa ihtiyâcı vardır. Bunun için başka dinleri tedkîketmeğe başladım.Evvelâ budistliği ele aldım. Onların (Sekiz Yol) adını verdikle-– 207 –