23. Ulusal Biyokimya Kongresi Özel Sayısı - Türk Biyokimya Dergisi

XXIII. ULUSAL B‹YOK‹MYA KONGRES‹
29 Kasım - 2 Aralık 2011
Hilton Hotel - Adana
23. Ulusal Biyokimya Kongresi, Adana [23 rd National Biochemistry Congress, Adana / TURKEY]
İÇİNDEKİLER
DAVETLİ KONUŞMACI ÖZETLERİ
OZONUN ANTİOKSİDAN MEKANİZMALARI VE TEDAVİDE
KULLANILMASI
Mine İNAL
Osmangazi Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Biyokimya Anabilim Dalı, Eskişekir
Ozon reaksiyondaki karşılaştığı biyomoleküllere bağlı olarak farklı mekanizmalar
verir. Organik reaksiyon katılımcılarının varlığında ozon belirgin biçimde seçici
bir reaksiyon dizisi gösterir. Genellikle serbest radikal ve iyonik mekanizmaları ile
birlikte gider. Fizyolojik koşullarda tam kanda reaksiyon mekanizmaları, esansiyel yağ
asitlerinin karbon-karbon çift bağına ek olarak 1,3-dipolar şeklindedir. Kanın hücresel
elemanlarından alyuvarların membran bileşenlerini alan doymamış yağ asitleri ozonun
tercih edilen reaksiyon parametreleridir. Ozonun sistemik uygulamasında, tıbbi
ozonun etkisiyle oluşan peroksitler ozonun etki mekanizmasında önemli yer tutar.
Özellikle alyuvarlarda yarattığı oksidatif etkiye antioksidatif enzimleri aktive ederek
cevap verir. Enfekte ülserlerin lokal tedavisinde, ozon veya ozon peroksitlerinin ozon
konsantrasyonuna bağlı olan etkisi hemen ortaya çıkar. Ozonitler ve ozon peroksitleri,
ozonize yağlarda O3 reaksiyon ürünleri biçiminde korunur ve yara iyileşmesinde etkili
olur. Tedavi dozlarında organizmadaki peroksidasyon reaksiyonlarına karşı katılan
enzimler aktive olur. Peroksit ve oksijen radikalleri üzerindeki dejeneratif sonuçlara
karşı koruyucu bir fonksiyon üstlenirler. Süperoksit dismutaz, fazla süpeoksit
radikallerinin, katalaz hidrojen peroksit ve glutatyon peroksidaz ozon peroksitler veya
organik peroksitlerin parçalanmasından sorumludur. Redükte glutatyon gibi ozon
peroksitleri hem radikal yakalayıcı hem de iyonlarla raksiyona girerler. Antioksidatif
enzimlerden başka alyuvar hücrelerindeki diğer enzimler örneğin glukoz-6-fosfat
dehidrogenaz gibi enzimler ve heksoz monofosfat yolu gibi metabolik yollar da aktive
olur.
Anahtar Kelimeler: ozon, oksidatif stres
OZONE THERAPY: CLINICAL AND BASIC EVIDENCE OF ITS
THERAPEUTIC POTENTIAL
Mine İNAL
Department of Medical Biochemistry, Faculty of Medicine, Osmangazi
University, Eskişekir
Ozone has recently been subjected to criticism and emphasis in relation to clinical
efficacy and toxicity, respectively. Without a doubt, ozone, in common with oxygen
itself, is one of the major pollutants in urban areas. Nevertheless, inereasingly
widwspread use lately has highlighted the potential benefits as a therapeutic agent
when used according to well-defined and safe protocols. In recent years, emphasis and
attention has been focused on the use of medical ozone. Despite ample clarification
(1), confusion persists concerning its potential toxicity as an oxidant agent us the
reported clinical efficacy. This confusion is a major factor preventing a more widespred
acceptance. Furthermore, the use in specialties so diverse as neurology, orthopedics,
internal medicine, sports medicine, endocrinology and others makes is difficult to
categorize ozone as a therapeutic agent. This may cause conflicts between the different
fields of application and the various medical areas. Ozone, at nontoxic deses, can
induce a rearrangement of the biochemical pathways with the activation of a second
Messenger in a cascade with a multiple system action. Ischemic preconditioning
represents the best similarity in this. Diabetes produces a large number of chenges
in vessles that affect the reactivity of smooth muscle and endothelium. Vascular
endothelium appears to be a vulnerable target for hyperglycemia-induced metabolic
changes. Ozone has been used as a therapeutic agent and beneficial effects have been
observed. However, so far only a few biochemical and pharmacodynamic mechanisms
have been elucidated. Given that diabetes is a disorder associated with oxidative stres,
it was postulated that ozone treatment might protect antioxidant systems and maintain
at a physiological level other markers of a endothelial cell damage associated with
diabetic complications. Ozone antioxidant properties preserved beta-cell functions
and reduced hyperglycemia. Together, these results suggest that this approach may
represent a potential complement in the treatment of diabetes its complications. Many
studies indicate that, after reoxygenation of the liver, oxygen free-radical formation
may initiate the cascade of hepatocellular injury, necrosis/apoptosis and subsequent
infiltration of inflammatory cells. Superoxide is one of the most relevant radical in
biological regulation. Many regulatory effects are nediated by hydrogen peroxide and
other ROS that are chemically derived from superoxide.
CONTENTS
ABSTRACTS OF INVITED LECTURES
Turk J Biochem, 2011; 36 (S2)
http://www.TurkJBiochem.com