Download PDF: Beeldschermkinderen - Kijkwijzer

26 Beeldschermkinderen
tensief bezig met variabelen die te maken hebben met mediabetrokkenheid,
waaronder identificatie, empathie en parasociale interactie (de ontwikkeling
van vriendschap met mediafiguren). Tot op heden ontwikkelt
de kennis over dit onderwerp zich echter geheel separaat binnen de twee
disciplines. Dat is betreurenswaardig, omdat beide disciplines op dit gebied
veel van elkaar zouden kunnen leren.
Ook op het gebied van onderzoeksmethoden kunnen de twee disciplines
elkaar goed aanvullen. Cultural studies gebruikt vaak kleinschalige,
kwalitatieve methoden die geen representatieve onderzoeksresultaten
opleveren, zoals etnografische analyse of discourse-analyse. Dit soort resultaten
geeft echter wel vaak heel goed inzicht in wat er daadwerkelijk
bij kinderen speelt. De mediapsychologie gebruikt vaker kwantitatieve
onderzoeksmethoden om grote groepen kinderen te onderzoeken en ze
voert statistische analyses uit om verschillen vast te stellen tussen subgroepen
(zoals jongens en meisjes; oudere en jongere kinderen). De resultaten
die in dit type onderzoek worden gevonden zijn meestal wel representatief,
maar met deze methoden wordt gemakkelijk voorbijgegaan
aan belangrijke nuanceringen bij kinderen en hun mediagebruik.
1.3 Een vooruitblik op de overige hoofdstukken
In dit hoofdstuk werd duidelijk dat de kindertijd niet alleen een levensfase
is, maar tevens een sociale constructie die onderhevig is aan verandering.
Ik heb laten zien dat veranderingen in de visie op de kindertijd
gepaard gaan met veranderingen in de opvattingen over de invloed van
media waarmee kinderen in aanraking komen en dat er vanaf de jaren
1960 niet meer een dominante visie op het kind bestaat. De hedendaagse
visies op kinderen bevinden zich ergens op een continuüm tussen twee
extremen: het kwetsbare en het mondige kind. Tevens werd duidelijk
dat de nieuwste generatie elektronische media kinderen als nooit tevoren
inzicht geeft in de ‘geheimen’ van de volwassenenwereld, terwijl het
tegelijkertijd steeds moeilijker wordt om hen ervan af te schermen. Met
name sinds de komst van de digitale media hebben volwassenen niet
vanzelfsprekend toegang meer tot de mediacultuur van kinderen. Enerzijds
omdat de toegang ertoe kennis vereist die volwassenen vaak missen,
anderzijds omdat de kindercultuur wordt gekenmerkt door een toenemende
individualisering, die de controle erop verder bemoeilijkt.