Download PDF: Beeldschermkinderen - Kijkwijzer

88 Beeldschermkinderen
en dan een beetje bang worden van iets in de media. Iets anders is het
natuurlijk wanneer kinderen langdurig aangeslagen blijven van iets wat
ze hebben gezien. Dat zou erop kunnen wijzen dat de belasting te groot
is geweest voor deze kinderen en dat een vorm van traumatisering is opgetreden.
Hoe lang bleven de kinderen in ons onderzoek bang van iets op
tv? Bij de meeste kinderen (79%) die in het voorafgaande jaar bang waren
geweest, was de angst binnen een paar uren of dagen alweer verdwenen.
Maar bij 21% was de angst weken tot maanden blijven bestaan. De meest
voorkomende reacties van deze kinderen waren: veel praten en vragen
stellen over het programma, niet naar bed durven, ’s nachts wakker worden,
nare dromen en nachtmerries. 5
Ons hiervoor beschreven onderzoek had betrekking op de vraag hoe
vaak kinderen in het voorafgaande jaar bang waren geweest voor iets op
tv. Het is natuurlijk mogelijk dat een kind dat jaar niet bang is geweest,
maar dat het een jaar later wel angstig wordt. Hoe vaak komt het voor
dat mensen die met televisie zijn opgegroeid op ten minste een moment
in hun jeugd intens bang zijn geworden voor een tv-programma of film?
Om hierachter te komen, heb ik in 1997 aan een groep studenten communicatiewetenschap
gevraagd op te schrijven of, en zo ja, welke film of
welk programma hen vroeger angstig maakte. Ook heb ik hun gevraagd
hoe oud ze waren toen het gebeurde en wat hun reactie was. Sommige beschrijvingen
van de studenten zijn, met gefingeerde namen, in dit hoofdstuk
opgenomen.
Van de 75 studenten die aan het onderzoek meededen, kon meer dan
70% zich een specifieke televisiefilm of specifiek -programma herinneren
waarvan ze intens bang waren geworden. De leeftijd waarop de angst
optrad, varieerde sterk en ook de programma’s die angst opriepen. Net
zoals in het Amerikaanse onderzoek, bleek het type film sterk gerelateerd
aan de leeftijd. Toppers bij jonge kinderen waren De Hulk en de Plaaggeest
van Bassie en Adriaan. Bij oudere kinderen en adolescenten riepen
vooral programma’s als Opsporing Verzocht en horrorfilms als Jaws, It en
Child’s Play angst op.
‘Dat poppetje Chucky. Het was sowieso een enge, lelijke pop. Maar
hij werd nog vreselijker toen hij zijn tanden liet zien en zijn ogen liet
draaien, en begon te bijten… Hij zei: “Hi, I’m Chucky, I’m your friend
till the end of time.” Dat zinnetje van Chuck dat vergeet ik nooit. Na
afloop werd ik bang van mijn eigen poppen. Maandenlang kon ik niet