Download pdf book - Shri Golwalkar Guruji

लाभवण कर ूीती’ ह यांया दय ूेमाची पायर .ौीगुजींनी माणसे कशी जोडली, याचे उर या
पायरवरल यांया िनमळ अंत:करणात आण दैनंदन जीवनात गवसेल .माणसांना ते घडवू शकले
कारण यांनी लोकांया दयात ूवेश के ला .तक आण बुद यांया सीमा लंघून ते पलीकडे गेले
आण एके काया दयातील ईरभाव, ौदा आण समःत सु सछ यांना यांनी जाग आणली.
हणून हणायचे क, ौीगुजींनी माणसे जंकली ती अतूट ःनेहसूऽात यांना बांधून. सतत
३३ वष ते भारतवषाचा ूितवष कमान दोनदा ूवास करत होते. नवनवीन लोकांना भेटत होते.
यगत भेट व पिरचय यांयावर यांचा भर फार. नुसया यायानांनी माणसे घडत नाहत,
नुसया वादववादाने ती कायूवृ होत नाहत. ितथे हवा असतो संपक . चालता बोलता आदश.
दयाला हात घालू शकणारा अनास ःनेहपुंज. ौीगुजींची यांची भेट होई, यांना एकदम
ःनेहाया शीतल, ूसन, आासक छायेत आयासारखे वाटे. सुमारे पाऊणशे वेळा काँमीर ते
कयाकु मार आण मुंबई ते गोहाट के लेया ूवासात अगणत घर यांनी मुकाम के ला असेल.
कारण आिलशान अथवा कोठयाच ूकारया हॉटेलमये ते कधी उतरले नाहत. हे ूयेक घर
ौीगुजींचे झाले. या घराला ौीगुजींचे ःमरण व ौीगुजींना या घराचे ःमरण. लहान
बालकांपासून तो वडलधा यांपयत सगळयांना ौीगुजी अशी वलण आपुलक ायचे. एवढा
वान, ःवत:चा ूपंच नसलेला आण एका वशाल संघटनेचा हा नेता लहानांबरोबर लहान होऊन
िनयाजपणे यांयाशी खेळायचा, शुंक तवचचा अडगळत पडायची आण सुखदु:खाची चौकशी
ूेमाने हायची. तेहाह वाणीत अकृ ऽम माधुय, खेळकरपणा, कधी कधी खटयाळपणाह! बडे पाहणे ू
आले आहेत हणून घरात कधी ताण नाह, दडपण नाह. आपयामुळे कोणाला ऽास होऊ नये.
अडचण वाटू नये, हणून द. गिरबाची झोपड आण ौीमंताचा ूासाद यांना सारखेच. दोह
ठकाणी राहयाचे ूसंग यांयावर आले.
एकदा ौीगुजी मयूदेशात नमदा तटाक असलेया मोहपूर नामक वनवासी खेडयात गेले
होते. यांचे गुबंधू ौी. अमृतानंद महाराज यांचा ितथे आौम होता. आौम हणजे साधीसुधी कु ट,
ितथे ौीगुजी थांबले. भोजनाची वेळ झाली. इंदरहन ू ू पं. रामनारायण शाी यांनी भोजनाचे उमोम
पदाथ आणले होते. मेवािमठाईह यात होती. पण ौी. अमृतानंदजी महाराज हणाले क, इथे
मामवासीयांचेच आितय ःवीकारले पाहजे. ती सूचना ौीगुजींनी ताबडतोब माय के ली. पं. शाी
यांयाबरोबरचे खापदाथ मामःथांया सुपूत करयास यांनी सांिगतले. एका मामःथाया घर
पंगत बसली. गोमयाने ःवछ सारवलेया अंगणात जिमनीवरच सारे मांड घालून बसले. ौीगुजी
मोठया ूेमाने या वनवासी बंधूकडल अगद सायासुया जेवणाचा आःवाद घेत होते. पऽाळवरल
पदाथाची ूशंसा करत होते. यांया सोबतया इतर ‘ःवादभांना’ माऽ ते अन घशाखाली उतरवे
ना !इतरांची पोटे भरली क नाह कोणास ठाऊक, पण ौीगुजी माऽ तृ दसत होते .वदराघरया ु
कया कं वा शबरची बोरे मोठया आवडने सेवन कन संतु होणा या ौीकृ ंणासारखे आण
रामचंिासारखे !आण या गावाचा ौीगुजींनी िनरोप घेतला तेहा सगळया मामःथांया डोळयात
वयोगाचे अौू उभे राहले होते.
संपकात येणा यांचया ठायी असा ःनेह जागवणार वलण आमीयता ह ौीगुजींची मोठ
श होती. हेच यांया अफाट लोकसंमहाचे साधेसुधे मायम होते. अःसल ःवदेशी. एकामतेया
ूय अनुभूतीतून िसद झालेले. सव दखाऊ भेदांना णात उलंघून जाणारे. जबलपूरला
१८२