ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

Gülmenin evrensel niteliği yukarıda betimlenen parodilerde belirgindir.
Ortaçağ gülmesi, ortaçağ ciddiyeti ile aynı nesneye yönelmiştir.
Gülme, bedenin üst kısmını dışarıda tutmamakla kalmayıp,
aslında genellikle ona yönelir. Üstelik, yalnızca bedenin bir kısmına
değil, bütününe yönelir. Resmi dünyaya karşı kendi dünyasını,
resmi kiliseye karşı kendi kilisesini, resmi devlete karşı kendi devletini
kurduğu söylenebilir. Gülme, kendi takdis ayinlerini kutlar,
imanını zikreder, evlilik ve cenazeleri kutsar, kitabelerini yazar,
kralları ve piskoposları seçer. En küçük ortaçağ parodisi bile daima
bütün bir komik dünyanın parçası olarak inşa edilir.
Gülmenin bu evrensel niteliği, en belirgin ve tutarlı şekilde karnaval
ritüelleri ve gösterilerinde ve bunların sundukları parodilerde
ortaya koyuluyordu. Ama evrensellik, ortaçağ mizah kültürünün
tüm diğer biçimlerinde de boy gösteriyordu: Kilise piyeslerinin komik
öğelerinde, komik dit’ 1er (peri masalları) ve débat'larda (tartışmalar),
hayvan destanları, fabliaux ve Schwänke'de. 35 Gülmenin ve
bedenin alt kısmının temel özellikleri, bu türlerin hepsinde aynıdır.
Bayramlara eşlik eden ortaçağ mizah kültürünün bir “yergi” tiyatrosu
olduğu, örtüşmekle birlikte karşıt olduğu resmi Hıristiyan
kültü ve teolojisinin “trajik üçlemesi”nin ardından dördüncü bir tür
tiyatro oluşturduğu söylenebilir. Tıpkı antik “yergi” tiyatrosu gibi,
ortaçağ gülme kültürü de, bedensel yaşamın tiyatrosuydu (cinsel
ilişki, doğum, büyüme, yeme, içme, sıçma). Ama tekil bir bedenin
veya özel bir maddi yaşam tarzının tiyatrosu değildi elbette; insanların
büyük türsel bedenlerinin tiyatrosuydu ve bu türsel beden için
doğum ve ölüm mutlak bir başlangıç ve son değil, yalnızca sürekli
gelişme ve yenilenmenin öğeleridir. Yergi tiyatrosunun büyük bedeni,
dünyadan ayrılamaz; kozmik öğelerle ve yiyip yutan ve doğuran
yeryüzüyle sıvanmıştır.
manlık ilahilerinin sözlerinin söylenmesi böyle bir kullanımın örneğidir: “Ah Tanrım,
temiz bir kalp bahşet bana, bağırsaklarımda ruhumu arındır”. Zührevi hastalıklardan
mustarip hastalar bile, rahatsızlıklarını ve hastalık nöbetlerini ifade etmek
için kutsal metinleri kullanıyordu (bkz. H. Estienne, Apologie pour Hérodote,
1,16, 1566).
35. Bu tür manifestoların zaman zaman ilk burjuva kültürünün özgül kısıtlamalarını
ifade ettiği doğrudur; böyle durumlarda, maddi bedensel ilke bir noktaya kadar
ufalır ve yozlaşır.
108