ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

sel özgüllük, belirli hiçbir konuşma tarzı vb. yoktur, toplumsal açıdan
tipik hiçbir dilsel çehrenin (anlatıcının olası kişiliği) arkalarından
kafasını uzatıp kendini göstermesi gerekmez. Her yerde, tek bir
çehreyle karşılaşırız -her sözcüğün sanki kendisininmiş gibi
hesabını veren yazar/yaratıcının dilsel çehresi. Her şiirsel sözcükten
türeyen bu anlamsal ve vurgusal iplikçikler, çağrışımlar, ibareler,
dokundurmalar, bağıntılar ne denli çok ve çeşitli olursa olsun,
hepsine de tek bir dil, tek bir kavramsal ufuk yeterlidir; heteroglot
toplumsal bağlamlara gerek yoktur. Dahası, bizzat şiirsel sembolün
devinimi (sözgelimi, bir eğretilemenin açınlanması) tam da dilin bu
bütünlüğünü, nesnesiyle dolayımsız bir tekabüliyeti varsayar. Konuşmanın
toplumsal çeşitliliği, yapıtta ortaya çıkacak ve yapıtın dilini
katmanlaştıracak olsaydı, yapıtın içindeki sembollerin hem
normal gelişimini hem de etkinliklerini imkânsız kılardı.
Şiirsel türlerin ritmi, hissedilecek ölçüde bir katmanlaşmayı
desteklemez. Ritm, (en dolayımsız ritmik birimler aracılığıyla) bütünün
vurgu sisteminin her boyutu arasında dolayımsız bir katılım
yaratarak, potansiyel olarak sözcükte barınan sözün ve kişinin toplumsal
dünyalarını daha başlangıç aşamasında tahrip eder: Ne olursa
olsun, ritm onlara kesin sınırlar koyar, açınlanmalarına veya
maddileşmelerine izin vermez. Ritm, şiirsel biçemin ve bu biçemin
ortaya koyduğu üniter dilin yüzeyinin bütünsel ve sımsıkı kapalı niteliğini
daha da pekiştirmeye ve yoğunlaştırmaya hizmet eder.
Bu işlemin -dili öteki insanların amaçları ve vurgularıyla dolu
tüm boyutlarından soyundurmanın, toplumsal heteroglossia’nın
tüm izlerini ve dilin çeşitliliğini yok etmenin- sonucu olarak şiirsel
yapıtta gerilim yüklü bir dil bütünlüğüne ulaşılır. Bu bütünlük naif
olarak yalnızca şiirin, henüz dili ve ideolojisi katmanlaşmamış olan
kapalı, üniter, ayrımlaşmamış bir toplumsal çevrenin sınırlarını aşmadığı
son derece ender dönemlerinde mevcut olabilir. Çoğunlukla,
bir yapıtın üniter şiirsel dilinin, kendisiyle zamandaş edebi dilin
heteroglot ve dil açısından çeşitlilik sergileyen kaosundan kendini
ayırarak doğuşuna aracılık eden şiddetli ve bilinçli bir gerilim
gözlemleriz.
Şairin yol alma şekli tam anlamıyla böyledir. Düzyazı alanında
76