ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

Ortaçağ’ın başlarında folklorik gülme yalnızca orta sınıfa sızmakla
kalmayıp, kilisenin en yüksek çevrelerini bile etkisi altına almıştı.
Rabanus Maurus bir istisna değildi. Folk mizahının çekimi,
genç feodal hiyerarşinin hem ruhban sınıfı hem de ruhban sınıfı dışındaki
tüm düzeylerinde güçlüydü. Bu şöyle açıklanabilir:
1. Yedinci, sekizinci ve dokuzuncu yüzyılların resmi dini ve feodal
kültürü hâlâ zayıftı ve tam olarak şekillenmemişti.
2. Folk kültürü güçlüydü ve göz ardı edilmesi imkânsızdı; bazı
öğeleri propaganda amacıyla kullanılmak durumundaydı.
3. Roma Saturnalia geleneği ve Roma’nın meşrulaşmış diğer
folk mizahı biçimleri hâlâ canlıydı.
4. Kilise, Hıristiyan bayramlarının zamanlarını (Hıristiyanlaştırılmaları
düşüncesiyle) yerel pagan ayinlerine uyarlamıştı ve bu
kutlamalar gülme kültleriyle ilişkilendirilmişti.
5. Genç feodal sistem hâlâ görece ilericiydi ve bu nedenle, görece
popüler bir mahiyetteydi.
Bu nedenlerle, folk mizahına yönelik görece hoşgörülü bir tutum
geleneği bu erken dönemde oluşturulabilmişti. Bu gelenek, giderek
daha fazla kısıtlamaya maruz kalmasına rağmen yaşamaya
devam etti. İzleyen dönemlerde (on yedinci yüzyıla değin), gülme
savunusunu eski din adamlarının ve ilahiyatçıların otoritesine
dayandırmak adet oldu.
On yedinci ve on sekizinci yüzyılların facetiae (nükteli söz),
anekdot ve şaka yazarları ve derlemecileri genellikle, ortaçağ alimleri
ve ilahiyatçılarından alıntılar yapıyordu. Sözgelimi, mizah edebiyatının
en eksiksiz antolojilerinden biri olan Jocorum et seriorum
libri duo’yu derlemiş olan (birinci baskısı 1600, son baskı 1643)
Melander çalışmasını, kendisinden önce facetiae'ler yazmış olan
düzinelerce ünlü alim ve ilahiyatçının adını sıralayarak sunar. En
iyi Almanca Schwänke derlemesi ise ünlü bir vaiz olan rahip Johannes
Pauli tarafından Gülme ve Ciddiyet (Schimpf und Ernst) başlığıyla
yapılmış ve ilk baskısı 1522’de yayımlanmıştı. Pauli yazdığı
önsözde bu çalışmanın amacını tanımlarken, deliler bayramının sa­
97