ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

lere, kendilerine yabancı olan, kendilerinin olmayan bir tür kanonu
iliştirilmesi anlamına gelmez. Sonuçta, romanın kendisine ait bir
kanonu yoktur. Tam da doğası gereği kanonik değildir. Roman bizzat
yoğurulabilirliktir. Kendisini aramakta olan, kendisini incelemekte
olan ve yerleşik biçimlerini gözden geçirilmeye maruz bırakan
bir türdür. Aslında, kendisini gelişmekte olan gerçeklikle doğrudan
temas mıntıkasında yapılandıran bir türe açık olan tek olanak
da budur. Bu nedenle, öbür türlerin romanlaşması, bu türlerin yabancı
bir tür kanonuna boyun eğmelerini gerektirmez; bilakis, romanlaşma
bu türlerin kendi benzersiz gelişimlerini frenleyen her
şeyden, onları romanla birlikte, kendilerini tüketmiş biçimlerin bir
tür biçemleştirilişine dönüştürecek olan her şeyden kurtulmaları
anlamına gelir
Bu denemede, çeşitli görüşlerimi biraz soyut bir biçimde geliştirdim.
Çok az örnek verildi, bu örnekler de yalnızca romanın gelişimindeki
eski bir dönemden alındılar. Seçimimin, bu dönemin
öneminin büyük ölçüde göz ardı edilmiş olması gerçeği tarafından
belirlendiğini ifade etmeliyim. İnsanlar romanın antik dönemi hakkında
konuştuklarında, geleneksel olarak akıllarına gelen yalnızca
“Yunan romanı” oluyor. Romanın antik dönemi, türün doğru anlaşılması
açısından son derece önemlidir. Ama antik dönemlerde roman,
gerçekte tüm potansiyelini geliştiremezdi; bu potansiyel ancak
modern dünyada gün ışığına çıktı. Antikitenin çeşitli yapıtlarında
sonuçsuz şimdinin, geçmişten ziyade geleceğe daha fazla yakınlık
hissetmeye başladığına dikkat çektik. Antik bir toplumda zamansal
bir perspektifin bulunmayışı, gerçek bir geleceğe yönelik
bu yeniden yönelim sürecinin kendisini tamamlayamamasını garantiledi;
sonuçta gerçek bir gelecek kavramı yoktu. Böylesi bir yeniden
yönelim ilk kez Rönesans döneminde ortaya çıktı. Bu dönemde,
şimdiki zaman (yani, zamandaş olan bir gerçeklik) ilk kez
kendisini yalnızca geçmişin tamamlanmamış sürekliliği olarak değil,
yanı sıra yeni ve kahramanca bir başlangıca benzer bir şey olarak
duyumsamaya başladı. Gerçekliğin zamandaş şimdi düzeyinde
yeniden yorumlanması artık yalnızca gerçekliğin alçaltılması değil,
yeni ve kahramanca bir alana yükseltilmesi anlamına da geliyordu.
207