ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

çalışan romancı ise (ve neredeyse her düzyazı yazarı) tamamen
farklı bir patikaya dalar. Edebi ve edebi-olmayan dilin heteroglossia’sı
ve dil çeşitliliğini, zayıflatmak yerine pekiştirerek kendi çalışmasına
buyur eder (söz konusu heteroglossia ve dil çeşitliliğinin
tikel özbilinciyle etkileşime girer). Aslında, romancı biçemini dilin
bu katmanlaşması, dilin söz çeşitliliği ve hatta dil çeşitliliği sayesinde
kurar ama aynı zamanda, kendi yaratıcı kişiliğinin bütünlüğünü
ve (kuşkusuz başka düzeyde bir bütünlük olsa da) kendi biçemi-
nin bütünlüğünü de korur.
Düzyazı yazarı, sözcükleri kendisine yabancı amaçlar ve tınılardan
arındırmaya kalkışmaz, toplumsal heteroglossia’nın sözcüklerde
gömülü tohumlarını yok etmez, her biri yapıtının nihai anlamsal
çekirdeğinden, yani, kendi kişisel amaçlarının merkezinden farklı
bir uzaklıkta bulunan sözcüklerin ve biçimlerin arkasından pırıldayan
tipik dil özellikleri ve söylem tarzlarının (potansiyel anlatıcıkişilikler)
kökünü kazımaya kalkmaz.
Düzyazı yazarının dili kendisini, yazara ve yazarın nihai anlamsal
somutlanışına az ya da çok yakınlık derecesine göre düzenler:
Dilin belirli yönleri, yazarın anlamsal ve anlatımsal amaçlarını (şiirde
olduğu gibi) doğrudan doğruya ve dolayımsız olarak ifade
eder; dilin diğer yönleri ise, bu amaçları süzgeçten geçirir; düzyazı
yazarı, bu sözcüklerin hiçbiriyle tamamen bütünleşmez, bunun yerine,
her birini özel bir şekilde vurgular -esprili, ironik, parodik vb.
bir şekilde 17 ; başka bir grupsa, yazarın niyetlerini daha kapsamlı bir
şekilde kırılmaya uğratarak, yazarın nihai anlamsal somutluğundan
daha da uzak durabilir; son olarak, bir de, yazara ait hiçbir amaç
taşımayan sözcükler bulunmaktadır: Yazar bu sözcüklerde kendisini
ifade etmez (sözcüğün yazarı olarak) -bunun yerine, bu sözcükleri
benzersiz birer söz-nesne olarak sergiler, sözcükler yazar için
tamamen şeyleşmiş olarak işlev görür. Bu nedenle, dilin katmanlaşması
-belirli dünya görüşlerinin, belirli eğilimlerin, belirli bireylerin,
dilin toplumsal söylem çeşitliliği ve dil-çeşitliliğinin (lehçeler)
17. Başka bir deyişle, sözcükler onun değildir (tabii ki bunları dolaysız sözcükler
olarak kabul etmemiz koşuluyla), ama ironik biçimde iletilmekte, sergilenmekte
vb. olan şeyler olarak ona aittir, yani mizaha, ironiye, parodiye vs. uygun uzaklıklardan
anlaşılan sözcükler olarak ona ait sözcüklerdir.
77