ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

olarak, koşulsuz ve mesafesizce kendi dilinde ifade eden böylesi
bir bilinç yalnızca bu türlerde tümüyle içkindir. Şairin dili kendi dilidir,
bu dile tümüyle kapılmıştır, onun ayrılmaz bir parçası olmuştur,
her biçimi, her sözcüğü, her anlatımı, dolayımsız anlam tayin
etme gücüne göre (adeta, “tırnak işareti olmaksızın”), yani kendi
meramının saf ve doğrudan anlatımı olarak kullanır. “Yaratım sürecinde
şair ne “söz acıları” çekmiş olursa olsun, bitmiş yapıtta dil,
yazar/yaratıcının meramına tamamen yeterli olan, itaatkâr bir organdır.
Şiirsel bir yapıtta dil kendisini, hakkında hiçbir şüphe duyulmayan
bir şey, karşı çıkılamayan bir şey, bütünü kapsayıcı bir şey olarak
realize eder. Şair gördüğü, anladığı, düşündüğü her şeyi, verili
bir dilin gözüyle, bu dilin iç biçimlerinde görür, anlar, düşünür ve
anlatımı herhangi başka bir dilin veya yabancı bir dilin yardımını
gerektirebilecek hiçbir şey yoktur. Şiirsel türün dili, dışarısında
başka hiçbir şey olmayan ve başka hiçbir şeye ihtiyaç duyulmayan
üniter ve tekil bir Batlamyus dünyasıdır. Kavramsallaştırma ve anlatımsallık
kapasiteleri açısından hepsi de eşit olan birçok dil dünyası
kavramı şiirsel biçemden organik olarak esirgenmiştir.
Şiirin dünyası, şair bu dünyada ne kadar çok çelişki ve çözümsüz
çatışma geliştirirse geliştirsin, tek bir üniter ve karşı çıkılamaz
söylem tarafından aydınlatılmaktadır daima. Çelişkiler, çatışkılar
ve şüpheler nesnede, düşüncelerde, canlı deneyimlerde -kısacası,
konuda- kalır, dilin kendisine girmez. Şiirde, şüphelere ilişkin bir
söylem bile, kendisinden şüphe edilemeyen bir söylemin kalıbına
dökülmelidir.
Bir bütün olarak yapıtın dilinin sorumluluğunu kendi dili olarak
her noktada üstlenmek, yapıtın yönlerinin, titremlerinin, nüanslarının
her biriyle eksiksiz bir dayanışma içine girmek -şiirsel biçemin
temel önkoşulu böyle bir şeydir; bu şekilde kavranan biçem, tek bir
dil ve tekil bir dilsel bilinç için tümüyle yeterlidir. Şair, kendi şiirsel
bilincini, kendi niyetlerini, kullandığı dilin karşısına koyamaz,
çünkü tümüyle bu dilin içindedir ve dolayısıyla, dili, algılanacak,
üstüne düşünülecek veya bağıntı kurulacak bir nesneye dönüştüremez.
Dili yalnızca içeriden, meramını anlatma işlevi açısından gö-
63