ce87842134d8e1f2e3dce1a3f356957dc412e45a

li bir bütünmüş gibi, öğeleri kendileri dışında hiçbir şey, başka hiçbir
sözce varsaymaksızın kapalı bir sistem oluşturan bir bütünmüş
gibi kavranmıştır. Sanatsal bir yapıt içeren sistemin, bir dil sistemine
benzediği, başka dillerle diyalojik bir ilişkide bulunamayan bir
sistem olduğu düşünülüyordu. Biçembilimin bakış açısından, sanatsal
yapıt bir bütün olarak -bu bütün ne olursa olsun- kendine
yeterli ve kapalı, yazara ait bir monolog, kendi sınırlarının ötesinde
yalnızca pasif dinleyicilerin bulunduğunu varsayan bir monologdur.
Sanat yapıtını verili bir diyalog içerisinde yer alan bir yanıt
olarak, biçemi aynı diyalogdaki diğer yanıtlarla olan karşılıklı ilişkisince
(yani konuşmanın bütününde) belirlenen bir yanıt olarak tahayyül
ettiğimiz takdirde ise, geleneksel biçembilimin böyle diyalojikleşmiş
bir biçemi ele almaya yönelik yeterli bir araç sunmadığını
görürüz. Bu biçem(bilim)sel kategorinin en çarpıcı ve görünüşte
en belirgin tezahürleri -polemik biçem, parodi, ironi- genellikle
şiirsel fenomenler olarak değil retorik fenomenler olarak sınıflandırılır.
Biçembilim biçemsel her fenomeni, tek bir bağlamın zindanına
hapsederek, kendine yeterli ve sımsıkı kapalı belirli bir sözcenin
monolojik bağlamında kilit altında tutar; diğer sözcelerle mesaj
alış verişinde bulunamamakta, başka sözcelerle ilişki kurarak
kendi biçemsel gerektirimlerini gerçekleştirememekte ve kendisini
kendi tekil kapalı bağlamında tüketmeye mahkûm olmaktadır.
Dilbilim, biçembilim ve dil felsefesi -Avrupa dilsel-ideolojik
yaşamının büyük merkezileştirici eğilimlerinin hizmetindeki güçler
olarak- her şeyden önce çeşitlilikte birlik arayışına girdi. Dillerin
şu anki ve geçmiş yaşamında “birlik arama yönelimi”, felsefi ve
dilbilimsel düşüncenin dikkatini söylemin en katı, en dengeli, değişme
olasılığı en az olan ve en mono-semik (tekanlamlı) boyutları
üzerinde -en başta da, sese ilişkin (fonetik) boyutları üzerindeyoğunlaştırdı,
ki bunlar, söylemin değişmekte olan toplumsal-anlamsal
alanlarından en uzak olan boyutlardır. İdeolojiyle dolu gerçek
“dil bilinci”, yani fiili heteroglossia’ya ve çok-dilliliğe katılan
“dil bilinci” görüş alanının dışında kalmıştır. Akademisyenlerin, dilin
yaşamındaki merkezsizleştirici eğilimlerin taşıyıcısı olan, ya da
en azından heteroglossia’nın etkisini fazla temel bir düzeyde
50