FRANCUSKA

niezależne charakteryzują się o wiele mocniejszym włączeniem zwyczajówmagicznych w obręb klasycznego chrześcijaństwa. Ich twórcy próbująwykorzystywać chrześcijańskie modlitwy i sakramenty do walki z magią,a także do leczenia. O wiele łatwiej jest w nich także nie tylko otrzymaćchrzest, ale także zostać duchownym (często rezygnuje się przy tym z zasadymonogamii – i to nie tylko w odniesieniu do świeckich, ale i duchownych).Charakterystyczne jest również to, że założyciele czy przywódcy nowychwspólnot uznają się często za proroków czy wręcz mesjaszów, którzy mająnie tylko głosić Chrystusa i Jego łaskę, ale również prowadzić wiernych kudoczesnemu zbawieniu i wyzwoleniu od plemiennych czy państwowychzniewoleń.Liczebności czarnego chrześcijaństwa nie należy przeceniać. Kimbangizm,Aladura czy inne tego typu grupy, choć rozwijają się dynamicznie, niemogą na razie rywalizować liczebnie z Kościołem katolickim czy nawetluteranizmem lub anglikanizmem. „Chociaż chrześcijańskie niezależnekościoły mówią dziś o imponujących 40 milionach członków, to stanowito jedynie jedną dziesiątą wszystkich afrykańskich chrześcijan. Samafrykański Kościół rzymskokatolicki przewyższa liczebnie kościoły niezależnew stosunku ponad 3:1” 14 – wskazuje Jenkins. Te dane, choć niewątpliwieprawdziwe, nie powinny przesłaniać innego faktu. Kościoły niezależnestanowią swoiste laboratorium, w którym wykuwa się nowa, afrykańskawersja chrześcijaństwa. I już teraz, choć powoli i po uważnej ocenie,część z ich tradycji lub myśli jest inkorporowana do tradycyjnych wyznańchrześcijańskich. Modlitwa o uzdrowienie, silny nacisk na walkę duchową czynawet przypisywanie części liderów zdolności profetycznych – coraz mocniejwchodzą nie tylko do wspólnot protestanckich, ale również do Kościołakatolickiego.Arcybiskup Emanuel Millingo z Zambii, zanim został suspendowany(najpierw za małżeństwo), a później ekskomunikowany (za wyświęceniena biskupów czterech mężczyzn bez zgody Stolicy Apostolskiej), znanybył z tego, że łączył w jedną całość elementy staroafrykańskich tradycjii chrześcijańskiej modlitwy o uzdrowienie. Wiele wskazuje na to, że choćsam hierarcha odszedł od katolicyzmu, to jednak kierunek symbolizowanyprzez niego będzie raczej dominujący w Kościele afrykańskim. Zachodniespory między zwolennikami starej i nowej liturgii stracą na Czarnym Lądziejakiekolwiek znaczenie, bowiem już teraz, choćby w oparciu o ryt zairski,kształtują się w Afryce zupełnie nowe tradycje liturgiczne, które w przyszłościmogą stać się dominujące w chrześcijaństwie.14 P. Jenkins, Chrześcijaństwo przyszłości, s. 106.