FRANCUSKA

1. GENEZA ASTROLOGIIOd zarania ludzkości gwiazdy stanowiły przedmiot jej szczególnegozainteresowania. Regularność, z jaką się zjawiały na firmamencieniebieskim i szły po nim w ściśle określonym kierunku, naprowadzałaludzi na myśl, że są obdarzone rozumem lub przynajmniej rządzoneprzez istoty rozumne.Ten ostatni pogląd znajdujemy jasno wyrażony w dziełach największychmyślicieli starożytności: Platona i Arystotelesa. Podzielała ten pogląd z nimicała filozofia średniowieczna. Ciała niebieskie – powiada św. Tomasz z Akwinu –,,są poruszane przez jakąś istotę obdarzoną poznaniem” 1 . Istota ta – wyjaśniaon gdzie indziej – jest ,,natury duchowej” 2 ; jest wyższa od duszy ludzkiej 3 .Dla ludów pierwotnych teorie te były zbyt abstrakcyjne. One wolaływidzieć w siłach poruszających gwiazdy po prostu swych bogów. Wedługwierzeń chaldejskich Anu, bóg nieba, miał pod swą opieką część północnąekliptyki. Bóg Enlil, pan ziemi, rządził częścią środkową ekliptyki. Wodyi część południowa ekliptyki należały do bóstwa Enkl. Bóg Marduk, czyliAsaru, mieszkał na planecie Jowiszu; bogini Isztar na Wenerze; bóg Nebo naMerkurym; bóg Nergal na Marsie; bóg Ninib na Saturnie itd. Wierzenia testanowiły zasadnicze dogmaty religii chaldejskiej.Bogowie ci nie wiedli życia osamotnionego; udzielali się ludziom, dając imto, czego sami byli źródłem. Marduk darzył ich z Jowisza szczęściem; bogini1 S. Th. I, q. 70, a. 3 c.2 S. Th. I, q. 110, a. 1 i 3; q. 115, a. 4 ad 4.3 S. Th. I, q. 115, a. 4 ad 1.