FRANCUSKA

osiedlania się w Alzacji, poddawał ich poborowi do wojska bez prawazastępstwa (chyba że przez innego Żyda). Dekret ten nie dotyczył Żydówz Bordeaux. Tylko judaizm był potraktowany w ten sposób, a następnewyjątki jeszcze bardziej powikłały jego sytuację. Nie zawsze dobrzeprzyjmowali emancypację Żydzi z krajów okupowanych przez wojskanapoleońskie. W Holandii korzystali z autonomii o wiele dalej idącej niżfrancuska emancypacja. Autonomia ta pozwalała zachować żydowskieIdea świata uporządkowanego na wzórskonstruowanego modelu kłóci się ze starążydowską wiarą w świat, który jest wynikiempęknięcia, jak o tym opowiada Kabaław metaforze pałacu pełnego potłuczonychnaczyń.tradycje, w tym sądy i szkoły. Władza rabinów w dziedzinie prawa religijnegoi życia społecznego nie była kontrolowana przez państwo. Jedynie niemieccyŻydzi, przygotowani przez ruch żydowskiego Oświecenia, haskalę, przyjęliemancypację z entuzjazmem. Ortodoksyjne środowiska żydowskie odrzuciłyemancypację, traktowały ją bowiem jako zapowiedź dejudaizacji i widziaływ niej oczywiste następstwo nowoczesnego zeświecczenia. Zniesienieprzestrzennego i obyczajowego dystansu rabini potraktowali jako prawdziwezagrożenie dla przekazu judaizmu, dla jego praktyk i wartości. Bardzo ważnąkwestię dla żydowskich doktorów wiary stanowiła sprawa małżeństwpodniesiona przez „Wielki Sanhedryn”. Nierozwiązalną sprzecznośćstanowiła dla nich konieczność uznania małżeństw cywilnych, podczas gdyhalacha akceptowała tylko chupę (religijny ślub pod ślubnym baldachimem).Jednostronne otwarcie na świat zewnętrzny stanowiło zagrożenie dla każdejmniejszościowej grupy, wzywanej do stopienia się z większością, i a fortioridla Żydów, którzy długo znosili status cudzoziemców. Potrzeba integracjinie wynikała więc z chęci porzucenia tradycji, ale z pragnienia spokojui akceptacji społecznej.Asymilacja, która przyszła po emancypacji, wiązała się z wielomazjawiskami o charakterze jednocześnie socjologicznym, psychologicznym