FRANCUSKA

143Dla tego ostatniego oznacza to zaś ogromną zmianę. Z wyznania zimnych,ostrożnych, ufających rozumowi, ale jednocześnie przywiązanych do stałychform Anglosasów, anglikanizm przekształca się w wyznanie czarnychW 1979 roku Kościół nigeryjski posiadałszesnaście diecezji ujętych w jedną prowincję.Dziś liczy już prawie osiemdziesiąt diecezji,ujętych w dziesięć prowincji.chrześcijan, którzy uwielbiają spontaniczność, wierzą w demony równiemocno, jak zachodni anglikanie w poprawność polityczną. Afroanglikanieodrzucają cały dorobek karolińskiej i późniejszej teologii brytyjskiej, w zamianprzyjmują ich – co bardzo wyraźnie widać na przykładzie prymasa Nigeriiarcybiskupa Kinoli – tradycyjny, ewangelikalny protestantyzm, zabarwionyliturgiczną tradycją katolicką. Taka mieszanka jest niezwykle atrakcyjna dlamieszkańców czarnej Afryki, bowiem z jednej strony oferuje im prostą i łatwądo zrozumienia teologię ewangelikalną, a z drugiej wprowadza w bogatyświat liturgicznych obrzędów, których często brakuje w nabożeństwachpozostałych wyznań protestanckich.Dodatkową atrakcją anglikanizmu jest jego niemała tolerancja dlamałżeńskich tradycji Afrykańczyków. Wielożeństwo, choć oficjalnie potępiane,jest dość powszechne, a niekiedy wprost akceptowane, zarówno wśródwiernych, jak i niższego duchowieństwa. Wszystkie te cechy sprawiają, żeanglikanizm w Afryce błyskawicznie się rozwija i bez wątpienia nie tylkotam przetrwa, ale zrobi ogromną karierę. Trzeba jednak jasno powiedzieć,że ów nowy anglikanizm (czy wręcz afrykanizm) niewiele ma już wspólnegoz wyznaniem, jakie przez wieki funkcjonowało w Europie. To ostatniebowiem umarło. Trafnie skonstatował to anglikański (na razie, ale na drodzedo jedności z Rzymem) biskup John Broadhurst, który oświadczył wprost:„Anglikański eksperyment dobiegł końca”. █