FRANCUSKA

Gospodarkę sowiecką wyczerpywał narzucony przez USA wyścig zbrojeń,w którym Moskwa pod groźbą utraty statusu supermocarstwa czuła sięzmuszona uczestniczyć, a także kosztowne wojny w Afganistanie i Angolioraz konieczność dofinansowywania popadających w coraz większe kłopotysojuszników, takich jak Kuba czy Polska.Stało się dokładnie tak, jak przewidywał Reagan: obciążona w ten sposóbgospodarka sowiecka nie była w stanie ścigać się z gospodarką amerykańską,która nabierała rozpędu dzięki deregulacji i obniżce podatków. Jakpodsumował to „Wall Street Journal”: „Do roku 1990 gospodarka amerykańskaurosła o jedną trzecią, czyli z grubsza o rozmiar gospodarki Niemiec”.Spostrzeżenie to spointował Peter Robinson: „Żeby tak powiększyć swojągospodarkę, Rosjanie musieliby po prostu zaanektować Niemcy”.Na czym polegała doktryna Reagana?Na całym świecie postawiono tamę marszowi komunistów. Pomnydoświadczeń Wietnamu Reagan, zastosował strategię, w której to Moskwai jej sojusznicy znaleźli się w kłopotliwej sytuacji, zmuszeni stawić czoławalczącym o wolność i wspieranym przez USA partyzantom w Afganistanieczy Nikaragui. Polityka wspomagania antykomunistycznych ruchówpartyzanckich w Ameryce Południowej, Azji i Afryce zyskała mianodoktryny Reagana.W razie konieczności prezydent USA stosował taktykę precyzyjnychi zdecydowanych interwencji, jak na Grenadzie, gdzie inwazja amerykańskichmarines przywróciła obaloną przez marksistowskich zamachowcówdemokrację. Mniej znana jest interwencja w Surinamie, gdzie pośredninacisk militarno-dyplomatyczny spowodował, że marksistowski puczystazrezygnował z sięgnięcia po wsparcie kubańsko-sowieckie, a po kilku latachoddał władzę demokratycznemu rządowi.Reagan na różne sposoby wspierał też pokojową walkę demokratycznejopozycji w krajach Europy Wschodniej – w tym polskiej „Solidarności”.Sowieckiej propagandzie przeciwstawiał proste prawdy, jak te wyrażonew przemówieniu w brytyjskim parlamencie: „Od Szczecina nad Bałtykiem poWarnę nad Morzem Czarnym, reżimy ustanowione przez totalitaryzm miałyponad trzydzieści lat na ugruntowanie swojej legitymacji, ale żaden – anijeden – nie odważył się na wolne wybory”.Wystarczyło kilka lat zdecydowanej polityki Reagana, bypartyjno‐wojskowa elita ZSRS doszła do wniosku – zgodnie zresztąz założeniami amerykańskiej dyrektywy NSDD-75 – że nie jest w stanie