FRANCUSKA

Moskwy w Afganistanie oraz dezawuował „wojowniczą” politykę Cartera,który zareagował ostro na wkroczenie Sowietów do Kabulu.Wyczyny Kennedy’ego oraz histeryczna, antyreaganowska kampaniawpisywały się znakomicie w wytyczne ówczesnych władz sowieckich. Takprzedstawia to zbiegły na Zachód były archiwista KGB Wasilij Mitrochinw swoim bogatym zbiorze wykradzionych dokumentów, znanych jako„Archiwum Mitrochina”:Najwyższy priorytet nadany przez Centrum [centralę KGB]zdyskredytowaniu polityki administracji Reagana sprawił, że 12 kwietnia1982 roku Andropow w jednym z ostatnich swoich aktów w 15-letniej karierzejako przewodniczącego KGB formalnie zadekretował, że obowiązkiemwszystkich oficerów wywiadu zagranicznego, niezależnie od innychprzydzielonych obowiązków, jest udział w działaniach aktywnych. Tym samymniedopuszczenie do drugiej kadencji Reagana stało się najważniejszym celemSłużby A.(...) Centrum wyraźnie stwierdzało, że każdy inny kandydat, z obojętne którejpartii, będzie lepszy niż Reagan. Rezydentury na całym świecie otrzymały rozkazypopularyzowania sloganu „Reagan Means War” (Reagan oznacza wojnę).Centrum ogłosiło pięć tez działań aktywnych, które miały byćwykorzystywane do zdyskredytowania polityki zagranicznej Reagana: jegomilitarną awanturniczość, jego osobistą odpowiedzialność za przyspieszeniewyścigu zbrojeń, jego poparcie dla opresywnych reżimów w świecie, działaniaw celu zdławienia ruchów wyzwolenia narodowego, jego odpowiedzialnośćza napięcia w stosunkach z sojusznikami w NATO. „Tezy” działań aktywnychw polityce wewnętrznej obejmowały rzekome „dyskryminowanie mniejszościetnicznych, korupcję w jego administracji, uległość Reagana w stosunku dokompleksu militarno-przemysłowego”.Co pisali o Reaganie amerykańscy intelektualiści?Liberalno-lewicowy salon z mediów i uniwersytetów nie zostawiał naReaganie suchej nitki. Z jednej strony podważano skuteczność jego polityki,z drugiej oskarżano o podżeganie do wojny oraz – skąd to znamy? –wyszydzano jego rzekomo ograniczone możliwości intelektualne.Strobe Talbott, późniejszy doradca prezydenta Billa Clintona do sprawpolityki zagranicznej, zwłaszcza polityki wschodniej, pisał w 1981 roku: