FRANCUSKA

Metapolityka potrzebuje apokaliptyki. W Ewangelii św. Mateusza, Apokalipsieśw. Jana, w objawieniach prywatnych ojca Pio, siostry Faustyny Kowalskiej czypapieży Leona XIII lub Piusa XII zawiera się materiał, który pomaga do końcazrozumieć to, co dzieje się na naszych oczach. Procesy polityczne, które możnaoczywiście interpretować jedynie w duchu nauk społecznych czy globalnychprzemian kulturowych, nabierają w świetle Objawienia ostatecznegoznaczenia. Stają się „znakami czasu”, które mogą i powinny nie tylko zostaćodczytane, lecz także jawią się jako wezwanie do przemiany swojegownętrza, inaczej mówiąc: metanoi, czyli nawrócenia.IWtedy jeśliby wam kto powiedział: „Oto tu jest Mesjasz”albo: „Tam”, nie wierzcie! Powstaną bowiem fałszywimesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znakii cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, takżewybranych. (Mt 24,23-24).Wiek XX to okres pojawienia się wielu świeckich mesjaszów. AdolfHitler, Włodzimierz Ilicz Lenin czy Józef Stalin, tworząc wielkie systemyideologiczne, uznali siebie samych nie tylko za ich symboliczne zwieńczenia,ale wręcz za postacie mesjańskie, zapowiadające pojawienie się nowegoczłowieka i nowej ery historycznej. Kult tych mesjaszów miał zastąpić kultJedynego Boga, a zniszczenie wiary w Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba byłoich głównym, istotnym celem. Systemy te nieprzypadkowo nabierały zatemcech religijnych, posiadając nie tylko własnych kapłanów, ale nawet własneobrzędy, panteon świętych i proroków 1 .Te antyreligie – trudno nie zgodzić się tu z intuicjami Benedykta XVI –miały demoniczne źródła. „Na pewno nie można powiedzieć, że Hitler był1 Lenin na przykład był i jednym, i drugim. W kulcie sowieckim występował on zarówno w roli proroka,który rozpoznał czas budowania „nowego człowieka”, jak i jako święty, który czynił „świeckie cuda” po to, byprawdziwość jego doktryny była jeszcze lepiej widoczna. Por. R. Imos, Wiara człowieka radzieckiego, Kraków 2006,s. 290-302. Jeszcze mocniej ten element cudowności dostrzec można w oficjalnych życiorysach przywódcy KoreiPółnocnej Kim Ir Sena (przyp. red.).