FRANCUSKA

w Polsce w porównaniu z innymi krajami Zachodu jest najniższy poziomantysemityzmu.A nie przeszkadza Panu fakt, że tuż obok siedziby gminyżydowskiej, nieopodal Pańskiego mieszkania, rozciąga sięwielkie cmentarzysko Żydów polskich?– Należę do wspólnoty Chabad‐Lubawicz. Mój rebe mawiał, że jegochasydzi nie mają tkwić w wygodzie blisko niego, ale mają iść na cały świati dać możliwość niereligijnym Żydom na powrót do korzeni. I każdy mawybrać sobie miejsce, gdzie będzie pracował. Moja misja niewątpliwie jestszczególna, bo jej celem jest odrodzenie żydowskości tam, gdzie jej już niebyło. I to jest praca, którą wykonuje się na cześć ofiar Holokaustu, bo tam,gdzie miało już nie być śladu żydowskiego życia, sto pięćdziesiąt metrów odUmschlagplatzu, powstaje synagoga i jesziwa. I nie wątpię, że oni odczuwająsatysfakcję. A my patrzymy w przyszłość.Wspomniał Pan o tym, że Wasz rebe wysyła Was do pracydo różnych krajów świata. Czyli można powiedzieć, że jestPan kimś w rodzaju misjonarza?– Nie jestem misjonarzem, bo nic takiego nie istnieje w judaizmie. Moimcelem jest to, by każdy, kto chce żyć po żydowsku, mógł się dowiedzieć,jak to zrobić. I by dodać odwagi tym, którzy boją się przyznać do własnegopochodzenia i własnej tożsamości. Oni często się boją, ale – jako gośćz zagranicy – mogę powiedzieć, że to strach irracjonalny, bo Polska robi wiele,by nas wspierać.Ale jeśli przyjdzie do Pana Polak bez korzeni żydowskich,to przecież go Pan nie odeśle, bo Talmud mówi wyraźnie,że trzykrotnej powtarzanej prośbie o przyjęcie do NaroduWybranego odmówić nie można?– Mówi Pan o czymś, co w naszej tradycji nazywa się ger, gijur. Ale tego nienależy tłumaczyć jako konwersja...Dlaczego?