FRANCUSKA

Śmierć anglikanizmu131nie głoszenie Ewangelii, ale walka z AIDS), głowią się, jak ominąć wszystkieistotne elementy chrześcijańskiej doktryny dogmatycznej (piekło jakoniszczące spokój zwyczajnie należy odrzucić) i moralnej (aborcja, eutanazja,homoseksualizm 2 – od dawna nie są już problemem dla anglikańskichduchownych głównego nurtu na Zachodzie). Wierni zaś głosują nogami 3 –albo odpływają do bardziej ortodoksyjnych wyznań (najbardziej zyskują natym katolicy i prawosławni), albo powołują własne ortodoksyjnie anglikańskiewspólnoty (największą z nich jest Tradycyjna Wspólnota Anglikańska,licząca ok. 400 tysięcy wiernych, istnieje także Kościół Anglikański w StanachZjednoczonych, a także nowy ruch skupiający ortodoksyjnych episkopalian),albo w ogóle rezygnują z praktyk. Wierni i duchowni zaś, którzy zostająwewnątrz starych struktur, albo robią to z zaciśniętymi zębami, licząc naodrodzenie prawdziwego anglikanizmu, albo... w całości akceptują nowykierunek wyznania i uczestniczą w kultach płodności, synkretyzmie religijnymczy święceniu aktywnych homoseksualistów na biskupów. ArcybiskupCanterbury, którego zadaniem jest czuwanie nad jednością i ortodoksjąanglikanów, nie ma narzędzi (ale też, jak się zdaje, chęci), by wymusić powrótdo ortodoksji swoich zachodnich współbraci 4 .Koniec Wspólnoty AnglikańskiejWierni biblijnej moralności anglikanie (rozproszeni na Zachodzie, alesilni w krajach afrykańskich i azjatyckich) mają zresztą pełną świadomośćtej „niemocy” duchowego zwierzchnika anglikanizmu, a także innychpowołanych do kontrolowania ortodoksji i czuwania nad jednością wspólnotystruktur (chodzi przede wszystkim o skupiającą wszystkich biskupówKonferencję z Lambeth). I dlatego już w 2008 roku zdecydowali się oni na2 Prymaska Kościoła Episkopalnego wprost oznajmiła, że – wbrew Biblii – akty homoseksualne nie są grzeszne.„Wierzę, że Bóg stworzył nas z różnymi darami. Część z nas przychodzi na świat z różnym zbiorem cech,które są naszą siłą, i z różnymi rzeczami, które dają nam radość i szczęście oraz umożliwiają nam obdarzanieświata błogosławieństwem. Część ludzi przychodzi na świat z uczuciami skierowanymi do osób tej samej płci,a część jest nakierowana na osoby o innej płci” – tłumaczyła biskupka. Por. J. Alvarez, New Episcopal Head SaysHomosexuality Not a Sin, cyt. za: http://www.christianpost.com/article/20060620/new-episcopal-head-says-homosexuality‐not-a-sin/index.html3 Najlepiej widać to na przykładzie najbardziej liberalnej diecezji episkopalnej Newark, której ordynariuszembył John S. Spong. Od 1972 roku straciła ona prawie połowę swoich wiernych. Por. P. Jenkins, Chrześcijaństwoprzyszłości. Nadejście globalnej christianitas, tłum. S. Gródź SVD, Warszawa 2009, s. 36.4 Arcybiskup Rowan Williams, choć w kwestiach teologicznych reprezentuje anglokatolicyzm (zafascynowanyjest św. Janem od Krzyża czy św. Teresą z Àvila), w kwestiach światopoglądowych jest liberałem, który – zanimzostał wybrany na swój urząd – otwarcie wspierał część z aspiracji chrześcijańskich środowisk gejowskich. Jego postawępodsumować można, za komentatorką brytyjskiego „Timesa” Ruth Gledhill, jako mieszankę katolicyzmu i liberalizmu.Por. R. Gledhill, Pope’s church May rid Rowan William sof turbulent priests, „Times”, 24 października 2009.